poniedziałek, 9 listopada 2015
niedziela, 8 listopada 2015
sobota, 31 października 2015
Wymagamy zawsze zbyt wiele...od innych
Wymagamy zawsze zbyt wiele...od innych
Posłuchaj synu: mówię to, gdy śpisz, z rączką pod policzkami
i z blond włoskami rozsypanymi na czole.
Sam wszedłem do twojego pokoju. Przed kilku minutami, gdy usiadłem w bibliotece,
by poczytać, ogarneła mnie fala wyrzutów i pełen winy zbliżam się do twego łóżka.
Myślałem o swoim postępowaniu: dręczyłem ciebie, robiłem ci wymówki,
gdy przygotowywałeś się, aby wyjść do szkoły, gdyż zamiast umyć się wczoraj,
jedynie otarłeś sobie twarz ręcznikiem i zapomniałeś wyczyścić sobie buty.
Zwymyślałem cię, gdy zrzuciłeś coś na podłogę.
W czasie śniadania też wytykałem ci twoje uchybienia, że spadło ci coś na na serwetkę,
że przełykałeś chleb niczym zagłodzony zwierzak, że oparłeś się łokciami o stół,
że zbyt grubo posmarowałeś masłem chleb.
Gdy bawiłeś, ja przygotowywałem się do wyjścia na pociąg.
Oderwałeś się od zabawy, pokiwałeś mi rączką i zawołałeś:
Cześć tatulku! A ja zmarszczyłem brwi i powiedziałem: Trzymaj się prosto.
Wszystko zaczęło się na nowo późnym popołudniem.
Gdy przyszedłem z pracy, bawiłeś się klęcząc na ziemi.
Zobaczyłem wtedy dziury w twych skarpetkach.
Upokorzyłem cię przed kolegami , wysyłając cię do domu.
Skarpety kosztują, mówiłem, gdybyś musiał je kupić je sam,
obchodziłbyś się z nimi bardziej ostrożnie.
Przypominasz sobie, jak wszedłeś niesmiało do salonu,
ze spuszczonymi oczami, drżąc cały po przeżytym upokorzeniu ?
Gdy uniosłem oczy znad gazet, zniecierpliwiony twym wtargnięciem,
z wahaniem zatrzymałeś się przy dzrzwiach.
Czego chcesz? - zapytałem ostro.
Ty nic nie powiedziałeś, podbiegłeś do mnie,
zarzuciłeś mi ręce na szyję i ucałowałeś mnie,
a twoje rączki uścisnęły mnie z miłością, którą Bóg złożył w twoim sercu,
a która - choćby i nie odwzajemniona - nigdy nie więdnie.
Potem poszedłeś do swego pokoju, drepcząc wolno po schodach.
Otóż synu, zaraz potem, gdy z ręki wysunęła mi się gazeta,
ogarnął mnie wielki lęk.
Co się ze mną dzieje?
Przyzwyczajam się do wynajdowania win, do robienia wymówek.
Czy to ma być nagroda za to,
że nie jesteś osoba dorosłą, że jesteś tylko dzieckiem ?
Dzisiejszej nocy tylko tyle.
Przyszedłem tu, do twojego łóżka i uklęknąłem pełen wstydu.
Wiem, że to jest nędzne wynagrodzenie ,
że nie zrozumiałbyś tych spraw, gdybym ci o nich powiedział, gdy się obudzisz.
Ale jutro będę dla ciebie prawdziwym tatusiem.
Będę ci towarzyszył w twoich zajęciach i zabawach ,
będę czuł się niedobrze, gdy tobie będzie źle
i śmiać się będę, gdy ty będziesz się śmiał.
Ugryzę się w język, gdy do ust ciśnąć mi się będą słowa zniecierpliwienia.
Będę ciągle powtarzał sobie:
" On jest jeszcze dzieckiem, małym chłopczykiem! ".
Boję się naprawdę, że dotąd traktowałem cię jak osobę dorosłą .
Tymczasem, gdy teraz widzę cię, synu,
skulonego w łóżeczku, rozumiem że jesteś jeszcze dzieckiem.
Wczoraj twoja główka spoczywała bezbronnie na ramieniu mamusi.
Zawsze wymagałem od ciebie zbyt wiele
Wymagamy zawsze zbyt wiele...od innych
Posłuchaj synu: mówię to, gdy śpisz, z rączką pod policzkami
i z blond włoskami rozsypanymi na czole.
Sam wszedłem do twojego pokoju. Przed kilku minutami, gdy usiadłem w bibliotece,
by poczytać, ogarneła mnie fala wyrzutów i pełen winy zbliżam się do twego łóżka.
Myślałem o swoim postępowaniu: dręczyłem ciebie, robiłem ci wymówki,
gdy przygotowywałeś się, aby wyjść do szkoły, gdyż zamiast umyć się wczoraj,
jedynie otarłeś sobie twarz ręcznikiem i zapomniałeś wyczyścić sobie buty.
Zwymyślałem cię, gdy zrzuciłeś coś na podłogę.
W czasie śniadania też wytykałem ci twoje uchybienia, że spadło ci coś na na serwetkę,
że przełykałeś chleb niczym zagłodzony zwierzak, że oparłeś się łokciami o stół,
że zbyt grubo posmarowałeś masłem chleb.
Gdy bawiłeś, ja przygotowywałem się do wyjścia na pociąg.
Oderwałeś się od zabawy, pokiwałeś mi rączką i zawołałeś:
Cześć tatulku! A ja zmarszczyłem brwi i powiedziałem: Trzymaj się prosto.
Wszystko zaczęło się na nowo późnym popołudniem.
Gdy przyszedłem z pracy, bawiłeś się klęcząc na ziemi.
Zobaczyłem wtedy dziury w twych skarpetkach.
Upokorzyłem cię przed kolegami , wysyłając cię do domu.
Skarpety kosztują, mówiłem, gdybyś musiał je kupić je sam,
obchodziłbyś się z nimi bardziej ostrożnie.
Przypominasz sobie, jak wszedłeś niesmiało do salonu,
ze spuszczonymi oczami, drżąc cały po przeżytym upokorzeniu ?
Gdy uniosłem oczy znad gazet, zniecierpliwiony twym wtargnięciem,
z wahaniem zatrzymałeś się przy dzrzwiach.
Czego chcesz? - zapytałem ostro.
Ty nic nie powiedziałeś, podbiegłeś do mnie,
zarzuciłeś mi ręce na szyję i ucałowałeś mnie,
a twoje rączki uścisnęły mnie z miłością, którą Bóg złożył w twoim sercu,
a która - choćby i nie odwzajemniona - nigdy nie więdnie.
Potem poszedłeś do swego pokoju, drepcząc wolno po schodach.
Otóż synu, zaraz potem, gdy z ręki wysunęła mi się gazeta,
ogarnął mnie wielki lęk.
Co się ze mną dzieje?
Przyzwyczajam się do wynajdowania win, do robienia wymówek.
Czy to ma być nagroda za to,
że nie jesteś osoba dorosłą, że jesteś tylko dzieckiem ?
Dzisiejszej nocy tylko tyle.
Przyszedłem tu, do twojego łóżka i uklęknąłem pełen wstydu.
Wiem, że to jest nędzne wynagrodzenie ,
że nie zrozumiałbyś tych spraw, gdybym ci o nich powiedział, gdy się obudzisz.
Ale jutro będę dla ciebie prawdziwym tatusiem.
Będę ci towarzyszył w twoich zajęciach i zabawach ,
będę czuł się niedobrze, gdy tobie będzie źle
i śmiać się będę, gdy ty będziesz się śmiał.
Ugryzę się w język, gdy do ust ciśnąć mi się będą słowa zniecierpliwienia.
Będę ciągle powtarzał sobie:
" On jest jeszcze dzieckiem, małym chłopczykiem! ".
Boję się naprawdę, że dotąd traktowałem cię jak osobę dorosłą .
Tymczasem, gdy teraz widzę cię, synu,
skulonego w łóżeczku, rozumiem że jesteś jeszcze dzieckiem.
Wczoraj twoja główka spoczywała bezbronnie na ramieniu mamusi.
Zawsze wymagałem od ciebie zbyt wiele
Wymagamy zawsze zbyt wiele...od innych
wtorek, 13 października 2015
znaleziony w starym kościele
św. Pawła w Baltimore...
Przechodź spokojnie przez hałas i pośpiech
i pamiętaj, jaki spokój można znaleźć w ciszy.
O ile to możliwe, bez wyrzekania się siebie,
bądz na dobrej stopie ze wszystkimi.
Wypowiadaj swoją prawdę jasno i spokojnie
i wysłuchaj innych, nawet tępych i nieświadomych,
oni też mają swoją opowieść.
Unikaj głośnych i napastliwych,
są udręką ducha.
Porównując się z innymi, możesz stać się próżny
lub zgorzkniały,
zawsze bowiem znajdziesz gorszych
i lepszych od siebie.
Niech twoje osiągnięcia, zarówno jak i plany,
będa dla ciebie źródłem radości.
Wykonuj swą pracę z sercem,
jakkolwiek byłaby skromna;
ją jedynie posiadasz w zmiennych kolejach losu.
Bądź ostrożny w interesach, na świecie bowiem
pełno oszustwa.
Niech ci to jednak nie zasłoni prawdziwej cnoty.
Wielu ludzi dąży do wzniosłych ideałów
i wszędzie życie jest pełne heroizmu.
Bądź sobą, zwłaszcza nie udawaj uczucia,
ani też nie podchodź cynicznie do miłości,
albowiem wobec oschłości i rozczarowań
ona jest wieczna jak trawa.
Przyjmij spokojnie, co ci lata doradzają,
z wdziękiem wyrzekając się spraw młodości.
Rozwijaj siłę ducha, aby mogła cię osłonić
w nagłym nieszczęściu.
Nie dręcz się tworami wyobraźni.
Wiele obaw rodzi się ze znużenia i samotności.
Obok zdrowej dyscypliny
bądź dla siebie łagodny.
Jesteś dzieckiem wszechświata
nie mniej niż drzewa i gwiazdy,
masz prawo być tutaj.
I czy to dla ciebie jest jasne czy nie,
wszechświat bez wątpienia jest na dobrej drodze.
Tak więc żyj w zgodzie z Bogiem,
czymkolwiek on ci się wydaje.
Czymkolwiek się trudnisz
i jakiekolwiek są twoje pragnienia,
zachowaj spokój
ze swą dusza.
Przy całej swej złudności,
znoju i rozwianych marzeniach
jest to piękny świat.
Badź pogodny.
Dąż do szczęścia.
poniedziałek, 12 października 2015
"Modlitwa nie jest "kołem zapasowym", które można wyciągnąć,gdy jesteśmy w kłopotach.
To "kierownica" prowadząca nas właściwą drogą
podczas podróży przez życie"...
Żyjemy w świecie nieustannej walki między życiem a śmiercią, prawdą a kłamstwem. Nie można zapominać, że istnieją demoniczne moce, które za wszelką cenę pragną nas zniewolić i pozbawić radości życia. Wiedzą, że tylko wtedy odniosą nad nami zwycięstwo, gdy uda im się odwieść nas od trudu codziennej modlitwy. Matka Teresy z Kalkuty często mówiła, że modlitwa powinna stać się najważniejszą czynnością dnia, a to dlatego, że otwiera nasze serca na Jezusa, który daje nam Siebie jako Miłość, jako Radość, Prawdę. "Bez modlitwy - mówiła Matka Teresa - nie potrafiłabym pracować nawet przez pół godziny...
niedziela, 11 października 2015
sobota, 10 października 2015
PRAWDZIWY DAWCA POKOJU...
Świat potrzebuje pokoju. Potrzebuje go także każdy z nas indywidualnie. Od wewnętrznego pokoju, jaki będziemy nosili w sercach, zależy kondycja naszych rodzin i wspólnot. Złość, nienawiść, zazdrość, zawiść i jeszcze wiele innych grzechów przeczy pokojowi. Niszą nas od wewnątrz i zatruwają atmosferę zewnętrzną. Prośmy zatem Jezusa, który jest dawcą prawdziwego pokoju, aby wlał go w nasze serca. Abyśmy uwalniali się od grzechów, które zaburzają relacje międzyludzkie. Nawet jeśli stoisz w obliczu sytuacji, która po ludzku wydaje się bez wyjścia, zaufaj Jezusowi. On, dawca pokoju, jest w stanie uzdrowić ciebie i każdą trudną sytuację. /Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2015” Autor: ks. Mariusz Krawiec SSP Edycja Świętego Pawła/ |
piątek, 9 października 2015
Bóg ci Mówi
W każdym cierpieniu moją najlepszą orędowniczką, pośredniczką,
pocieszycielką była, jest i zawsze będzie Maryja. Dzięki Niej
uświadomiłam sobie, że moje życie musi przebiegać, jak w tajemnicach
różańca: (radosne, światła, bolesne, chwalebne)...musi być mieszaniną
tych tajemnic, dla mojego dobra. To Matka Boża przybliżyła mnie do
Chrystusa...pokazała na Jego Krzyż, którego tu na ziemi, nie można
obejść, nie można od niego uciec. Ona, cały czas, uczy mnie swoim
przykładem trudnej sztuki... mądrego podejścia do cierpienia.
Szczęśliwy, kto to zrozumie. Myślę że łatwiej jest temu, kto liczy się z
możliwością krzyża w swoim życiu, niż temu, kto tę możliwość wyklucza,
kto od niego ucieka. Człowiek, który liczy się z krzyżem, cieszy się,
gdy go nie ma, ale nie dziwi się, aż tak bardzo, gdy jest. Przyjęte
cierpienie może być najwyższą formą modlitwy.Aby moje serce zostało uzdrowione i oczyszczone od zranień, musiałam przejść przez "pustynię" cierpienia, przez okres "uleczenia", aby starać się kochać, tak jak uczy Chrystus...a nie po swojemu.
"Jeśli człowiek szuka Chrystusa bez krzyża, znajdzie krzyż, ale bez Chrystusa...i nie da sobie rady".
Pozwoliłem sobie zamieścić piękne słowa pocieszenia, które .ukoiły moje serce
czwartek, 8 października 2015
Kiedy mówisz: "To niemożliwe"
BÓG ci mówi: "Wszystko jest możliwe" Łk18,37
Kiedy mówisz: "Czuję się taki samotny"
BÓG ci mówi: "Nie opuszczę cię, ani nie pozostawię" Hbr13,5
Kiedy mówisz: "Ja sobie z tym nie poradzę"
BÓG ci mówi: "Wszystko możesz w Tym, który cię umacnia" Flp14,3
Kiedy mówisz: "Nie zasługuję na wybaczenie"
BÓG ci mówi: "Ja ci przebaczam" 1J1,9:Rz8,1
Kiedy mówisz: "Boję się..."
BÓG ci mówi: "Nie lękaj się, jestem z tobą" Iz41,10
Kiedy mówisz: "Jestem taki zmęczony"
BÓG ci mówi: "Ja dam ci ukojenie" Mt11,28-30
Kiedy mówisz: "Nikt mnie nie kocha"
BÓG ci mówi: "Ja kocham ciebie" J3,16:J13,34
Kiedy mówisz: "Nie wiem jak iść"
BÓG ci mówi: "Pouczę cię i wskażę drogę, którą pójdziesz..." Ps32,8
Kiedy pytasz: "Która droga zaprowadzi mnie do Boga?"
Bóg ci mówi: "JEZUS CHRYSTUS, mój Syn umiłowany w Nim pokładaj nadzieję"
PISMO ŚWIĘTE jest kluczem do zrozumienia życia.
"Jeśli Bóg dopuścił, że dzisiaj cierpisz, to tylko dlatego, że powstanie z tego dobro, o którym ty dziś jeszcze nie wiesz". Kard.S.Wyszyński
wtorek, 6 października 2015
harry potter opętanie
Harry Potter -opętanie
Egzorcysta
z Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej opowiedział o opętaniu, na
jakie skazuje się człowiek przez lekturę książek o "Harrym Potterze". -
Pamiętam osobę, która pewnie sama była zniewolona, dlatego kropla wody
święconej, która spadła na nią z kropidła - gdy rozpoczął się obrzęd
egzorcyzmu - okazała się tak ciężka, że niemal wgniotła ją do wnętrza
dużego, solidnego fotela, na którym akurat siedziała - wspomina
egzorcysta, ks. dr Wiesław Jankowski.
Ksiądz Wiesław Jankowski, egzorcysta w Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, w wywiadzie dla miesięcznika „Egzorcysta”, mówi o tym, jak pomaga ludziom opętanym przez szatana. Bo - jak mówi ksiądz - „szatan, choć woli być nierozpoznanym, czasami traci nerwy i staje się widocznie zuchwały i bezczelny”. Wtedy do akcji wkracza egzorcysta spiesząc z pomocą osobom „demonicznie dręczonym”.
Ks. Jankowski jest wykładowcą Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Łomiankach pod Warszawą i z jego pomocy korzystają więc także studenci. – Pamiętam egzorcyzm, o który poprosiła studentka, korzystając z przerwy w wykładach - opowiada ksiądz. – Wystarczyło czterdzieści pięć minut manifestacji demonicznej sprowokowanej egzorcyzmem, samej modlitwy i nastąpiło czasowe uwolnienie. Po modlitwie dręczona osoba spokojnie poszła na wykład.– Zdarzały się też osoby szukające pomocy, które przyjeżdżały do nas z Niemiec, a nawet z Izraela. Pamiętam osobę z Niemiec - wspomina ksiądz - u której samo przebywanie w towarzystwie opertorki okultyzmu i nieunikniona rozmowa z nią wywołalo niedomagania ruchowe, które ustąpiło natychmiast po egzorcyźmie.
Coraz większa liczba młodych ludzi popada w rozmaite zniewolenia. Jedna z tego przyczyn to dążenie, by być na topie, spróbować życia, jak ono smakuje, doświadczalnie. Przyczyną tego, wg ks. Jankowskiego, jest także okultyzm, bo, jak twierdzi, nawet lektura „Harry'ego Pottera” może wywołać złe skutki.
- Pamiętam osobę, która pewnie sama była zniewolona, dlatego kropla wody święconej, która spadła na nią z kropidła - gdy rozpoczął się obrzęd egzorcyzmu - okazała się tak ciężka, że niemal wgniotła ją do wnętrza dużego, solidnego fotela, na którym akurat siedziała. Oprócz z pewnością niesatysfakcjonujących relacji w tej rodzinie nie potrafię do dziś wskazać innej przyczyny jej przykrych dręczeń niż lektura wszystkich tomów „Harry'ego Pottera” - mówi egzorcysta.
Trzeba, by rodzice byli pierwszymi powiernikami sekretów, marzeń i obaw własnych dzieci. Wtedy szatan będzie miał mniejsze szanse...
Egzorcysta
z Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej opowiedział o opętaniu, na
jakie skazuje się człowiek przez lekturę książek o "Harrym Potterze". -
Pamiętam osobę, która pewnie sama była zniewolona, dlatego kropla wody
święconej, która spadła na nią z kropidła - gdy rozpoczął się obrzęd
egzorcyzmu - okazała się tak ciężka, że niemal wgniotła ją do wnętrza
dużego, solidnego fotela, na którym akurat siedziała - wspomina
egzorcysta, ks. dr Wiesław Jankowski.Ksiądz Wiesław Jankowski, egzorcysta w Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej, w wywiadzie dla miesięcznika „Egzorcysta”, mówi o tym, jak pomaga ludziom opętanym przez szatana. Bo - jak mówi ksiądz - „szatan, choć woli być nierozpoznanym, czasami traci nerwy i staje się widocznie zuchwały i bezczelny”. Wtedy do akcji wkracza egzorcysta spiesząc z pomocą osobom „demonicznie dręczonym”.
Ks. Jankowski jest wykładowcą Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Łomiankach pod Warszawą i z jego pomocy korzystają więc także studenci. – Pamiętam egzorcyzm, o który poprosiła studentka, korzystając z przerwy w wykładach - opowiada ksiądz. – Wystarczyło czterdzieści pięć minut manifestacji demonicznej sprowokowanej egzorcyzmem, samej modlitwy i nastąpiło czasowe uwolnienie. Po modlitwie dręczona osoba spokojnie poszła na wykład.– Zdarzały się też osoby szukające pomocy, które przyjeżdżały do nas z Niemiec, a nawet z Izraela. Pamiętam osobę z Niemiec - wspomina ksiądz - u której samo przebywanie w towarzystwie opertorki okultyzmu i nieunikniona rozmowa z nią wywołalo niedomagania ruchowe, które ustąpiło natychmiast po egzorcyźmie.
Coraz większa liczba młodych ludzi popada w rozmaite zniewolenia. Jedna z tego przyczyn to dążenie, by być na topie, spróbować życia, jak ono smakuje, doświadczalnie. Przyczyną tego, wg ks. Jankowskiego, jest także okultyzm, bo, jak twierdzi, nawet lektura „Harry'ego Pottera” może wywołać złe skutki.
- Pamiętam osobę, która pewnie sama była zniewolona, dlatego kropla wody święconej, która spadła na nią z kropidła - gdy rozpoczął się obrzęd egzorcyzmu - okazała się tak ciężka, że niemal wgniotła ją do wnętrza dużego, solidnego fotela, na którym akurat siedziała. Oprócz z pewnością niesatysfakcjonujących relacji w tej rodzinie nie potrafię do dziś wskazać innej przyczyny jej przykrych dręczeń niż lektura wszystkich tomów „Harry'ego Pottera” - mówi egzorcysta.
Trzeba, by rodzice byli pierwszymi powiernikami sekretów, marzeń i obaw własnych dzieci. Wtedy szatan będzie miał mniejsze szanse...
poniedziałek, 5 października 2015
Dotyk Anioła: Przeznaczenie W pewnym lesie rosły ...
Dotyk Anioła: Przeznaczenie W pewnym lesie rosły ...: Przeznaczenie W pewnym lesie rosły trzy drzewa, każde z nich miało jakieś marzenie. Pierwsze z nich chciałoby zrobion...
Przeznaczenie
W
pewnym lesie rosły trzy drzewa, każde z nich miało jakieś marzenie.
Pierwsze z nich chciałoby zrobiono z niego dużą i piękną skrzynie, w
której przechowywano by cenne skarby oraz klejnoty. Drugie pragnęło być
wielkim i wspaniałym statkiem, w którym pływałyby ważne osobistości.
Trzecie marzyło o tym, by urosło tak wysokie, żeby sięgnąć nieba, by być
jak najbliżej Boga.
Drzewa rosły sobie beztrosko, do czasu.... Pewnego dnia przyszli drwale i ścięli je. Pierwsze dwa drzewa były szczęśliwe, miały nadzieje, że zostaną tym, czym sobie wymarzyły, trzecie straciło nadzieję, że jego marzenie się spełni. Zabrano je do tartaku.
Pierwsze drzewo okazało się być za słabe na to, by móc stać się statkiem i zostało tylko małą łódką. Drugie ścięto za wcześnie, więc nie urosło tak wysokie jak chciało, zrobiono z niego krzyż. Z trzeciego nie zrobiono wielkiej skrzyni na skarby, ale żłób.
Żadne z drzew nie było zadowolone z tego, co się z nim stało. Jednak po pewnym czasie zrozumiały sens tego, co zaszło.
W żłobie położono siano, a na nim małe dziecko, do którego przybywali zamożni goście, oddawali mu sześć i składali dary. Drzewo zrozumiało, iż złożono w nim największy skarb.
Do łódki wsiadło kilku ludzi i wypłynęło w morze. Podczas ich podróży rozpętała się ogromna burza, a wraz z nią sztorm. Drzewo myślało, że łódź tego nie wytrzyma, ale jeden z przebywających w niej ludzi powstał i uciszył burze. Drzewo, z którego była wykonana łódź zrozumiało, że na jego pokładzie przebywa najważniejsza osoba na świecie.
Krzyż wykonany z trzeciego drzewa umieszczono na wysokiej górze i ukrzyżowano na nim człowieka. Gdy ta osoba zmarła zapanowała ciemność i rozpętała się burza. Drzewo zrozumiało, że jest tak blisko Boga, iż bliżej już być nie może.
Tak oto te trzy drzewa pomimo tego, iż ich losy nie potoczyły się według marzeń osiągnęły swój wymarzony cel.
Musimy wiedzieć, że Bóg ma wobec każdego z nas jakieś plany. Mimo tego, że czasami mamy wątpliwości czy to jest tym, co nam się wymarzyło, pamiętajmy, że Bóg najlepiej wie, co jest nam naprawdę potrzebne.
W
pewnym lesie rosły trzy drzewa, każde z nich miało jakieś marzenie.
Pierwsze z nich chciałoby zrobiono z niego dużą i piękną skrzynie, w
której przechowywano by cenne skarby oraz klejnoty. Drugie pragnęło być
wielkim i wspaniałym statkiem, w którym pływałyby ważne osobistości.
Trzecie marzyło o tym, by urosło tak wysokie, żeby sięgnąć nieba, by być
jak najbliżej Boga.Drzewa rosły sobie beztrosko, do czasu.... Pewnego dnia przyszli drwale i ścięli je. Pierwsze dwa drzewa były szczęśliwe, miały nadzieje, że zostaną tym, czym sobie wymarzyły, trzecie straciło nadzieję, że jego marzenie się spełni. Zabrano je do tartaku.
Pierwsze drzewo okazało się być za słabe na to, by móc stać się statkiem i zostało tylko małą łódką. Drugie ścięto za wcześnie, więc nie urosło tak wysokie jak chciało, zrobiono z niego krzyż. Z trzeciego nie zrobiono wielkiej skrzyni na skarby, ale żłób.
Żadne z drzew nie było zadowolone z tego, co się z nim stało. Jednak po pewnym czasie zrozumiały sens tego, co zaszło.
W żłobie położono siano, a na nim małe dziecko, do którego przybywali zamożni goście, oddawali mu sześć i składali dary. Drzewo zrozumiało, iż złożono w nim największy skarb.
Do łódki wsiadło kilku ludzi i wypłynęło w morze. Podczas ich podróży rozpętała się ogromna burza, a wraz z nią sztorm. Drzewo myślało, że łódź tego nie wytrzyma, ale jeden z przebywających w niej ludzi powstał i uciszył burze. Drzewo, z którego była wykonana łódź zrozumiało, że na jego pokładzie przebywa najważniejsza osoba na świecie.
Krzyż wykonany z trzeciego drzewa umieszczono na wysokiej górze i ukrzyżowano na nim człowieka. Gdy ta osoba zmarła zapanowała ciemność i rozpętała się burza. Drzewo zrozumiało, że jest tak blisko Boga, iż bliżej już być nie może.
Tak oto te trzy drzewa pomimo tego, iż ich losy nie potoczyły się według marzeń osiągnęły swój wymarzony cel.
Musimy wiedzieć, że Bóg ma wobec każdego z nas jakieś plany. Mimo tego, że czasami mamy wątpliwości czy to jest tym, co nam się wymarzyło, pamiętajmy, że Bóg najlepiej wie, co jest nam naprawdę potrzebne.
niedziela, 4 października 2015
Dotyk Anioła: Po wypełnieniu prostego i pogodnego życia zmarła p...
Dotyk Anioła: Po wypełnieniu prostego i pogodnego życia zmarła p...: Po wypełnieniu prostego i pogodnego życia zmarła pewna kobieta i znalazła się natychmiast w długiej i uporządkowanej procesji osób, które ...
Po wypełnieniu prostego i pogodnego życia zmarła pewna kobieta
i znalazła się natychmiast w długiej i uporządkowanej procesji osób,
które przesuwały się powoli w stronę Najwyższego Sędziego.
Przesunąwszy się do połowy kolejki coraz bardziej przysłuchiwała się słowom Boga.
Słyszała jak Bóg mówił do kogoś:
-Ty, co pomogłeś, kiedy miałem wypadek na drodze i zawiozłeś mnie do szpitala,
wstąp do mojego Raju.
Potem mówił do kogoś innego:
-Ty, co bez żadnego zysku pożyczyłeś wdowie pieniądze,
wstąp, aby otrzymać wieczną nagrodę.
A potem znów:
-Ty, który wykonywałeś bezpłatnie bardzo skomplikowane operacje chirurgiczne,
pomagając mi przynosić wielu ludziom nadzieję, wstąp do mego Królestwa.
I tak dalej...
Uboga kobieta przeraziła się bardzo,
bowiem - choć wysilała się jak tylko mogła
- nie była w stanie przypomnieć sobie żadnego szczególnego dokonania
czy czynu w swoim życiu.
Przepuściła nawet kolejkę, by mieć więcej czasu na penetrowanie swojej pamięci,
ale nie wymyśliła niczego ważnego.
Pewien uśmiechnięty ale stanowczy anioł
nie pozwolił jej ponownie przepuścić długiej kolejki.
Z bijącym sercem i z wielkim strachem dotarła przed oblicze Boga.
Ogarnął ją natychmiast swoim uśmiechem.
-Ty, która prasowałaś wszystkie moje koszule... Dziel się moją Radością!
Czasem jest nam bardzo trudno wyobrazić sobie
rzeczy nadzwyczajne w sposób zwyczajny.
i znalazła się natychmiast w długiej i uporządkowanej procesji osób,
które przesuwały się powoli w stronę Najwyższego Sędziego.
Przesunąwszy się do połowy kolejki coraz bardziej przysłuchiwała się słowom Boga.
Słyszała jak Bóg mówił do kogoś:
-Ty, co pomogłeś, kiedy miałem wypadek na drodze i zawiozłeś mnie do szpitala,
wstąp do mojego Raju.
Potem mówił do kogoś innego:
-Ty, co bez żadnego zysku pożyczyłeś wdowie pieniądze,
wstąp, aby otrzymać wieczną nagrodę.
A potem znów:
-Ty, który wykonywałeś bezpłatnie bardzo skomplikowane operacje chirurgiczne,
pomagając mi przynosić wielu ludziom nadzieję, wstąp do mego Królestwa.
I tak dalej...
Uboga kobieta przeraziła się bardzo,
bowiem - choć wysilała się jak tylko mogła
- nie była w stanie przypomnieć sobie żadnego szczególnego dokonania
czy czynu w swoim życiu.
Przepuściła nawet kolejkę, by mieć więcej czasu na penetrowanie swojej pamięci,
ale nie wymyśliła niczego ważnego.
Pewien uśmiechnięty ale stanowczy anioł
nie pozwolił jej ponownie przepuścić długiej kolejki.
Z bijącym sercem i z wielkim strachem dotarła przed oblicze Boga.
Ogarnął ją natychmiast swoim uśmiechem.
-Ty, która prasowałaś wszystkie moje koszule... Dziel się moją Radością!
Czasem jest nam bardzo trudno wyobrazić sobie
rzeczy nadzwyczajne w sposób zwyczajny.
sobota, 3 października 2015
1. Szanuj każdego człowieka, bo Chrystus w nim żyje. Bądź wrażliwy na drugiego człowieka, twojego brata.
2. Myśl dobrze o wszystkich - nie myśl źle o nikim. Staraj się nawet w najgorszym znaleźć coś dobrego.
3. Mów zawsze życzliwie o drugich - nie mów źle o bliźnich. Napraw krzywdę wyrządzoną słowem. Nie czyń rozdźwięku między ludźmi.
4. Rozmawiaj z każdym językiem miłości. Nie podnoś głosu. Nie przeklinaj. Nie rób przykrości. Nie wyciskaj tez. Uspokajaj i okazuj dobroć.
5. Przebaczaj wszystko, wszystkim. Nie chowaj w sercu urazy. Zawsze pierwszy wyciągnij rękę do zgody.
6. Działaj zawsze na korzyść bliźniego. Czyń dobrze każdemu, jakbyś pragnął, aby tobie tak czyniono. Nie myśl o tym, co tobie jest kto winien, ale co Ty jesteś winien innym.
7. Czynnie współczuj w cierpieniu. Chętnie spiesz z pociechą, radą, pomocą, sercem.
8. Pracuj rzetelnie, bo z owoców twej pracy korzystają inni, jak Ty korzystasz z pracy drugich.
9. Włącz się w społeczną pomoc bliźnim. Otwórz się ku ubogim i chorym. Użyczaj ze swego. Staraj się dostrzec potrzebujących wokół siebie.
10. Módl się za wszystkich, nawet za nieprzyjaciół.
piątek, 2 października 2015
Dotyk Anioła: Każdy chrześcijanin jest odpowiedzialny za zbawien...
Dotyk Anioła: Każdy chrześcijanin jest odpowiedzialny za zbawien...: Każdy chrześcijanin jest odpowiedzialny za zbawienie drugiego człowieka... "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię"... To Słow...
Każdy chrześcijanin jest odpowiedzialny za zbawienie drugiego człowieka...
"Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię"...
To Słowa nie tylko do Apostołów...są one skierowane do każdego człowieka, który wierzy w Boga, który kroczy do Niego Drogą Przykazań...
wszystkich Przykazań, nie tylko niektórych.
"Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię"...
To Słowa nie tylko do Apostołów...są one skierowane do każdego człowieka, który wierzy w Boga, który kroczy do Niego Drogą Przykazań...
wszystkich Przykazań, nie tylko niektórych.
poniedziałek, 28 września 2015
Przed
wejściem do tunelu przy dworcu leży pijany człowiek. Obok niego jakiś
rozbity słoik i rozlatujący się, wypełniony makulaturą, brudny plecak.
Podchodzę do leżącego, patrzę na twarz – oddycha. Próbuję go budzić,
szarpię za ramię, uderzam w policzek. Zero jakiejkolwiek reakcji. Przy
mnie zatrzymuje się jakiś młody chłopak: - Mogę w czymś pomóc? – pyta. –
Tak, zadzwoń pod 112. Niech przyjadą…
Po kilku minutach stoimy razem,
wypatrując patrolu Straży Miejskiej. Celowo stanęliśmy nieco na uboczu,
na tyle jednak blisko, by obserwować przechodzących obok ludzi.
W większości reakcji nie było żadnej. Raz tylko przy leżącym zatrzymał się jakiś elegancko ubrany człowiek i wyjął z marynarki telefon.
Schował go, gdy mu powiedziałem, że właśnie dzwoniliśmy po strażników. Stojący obok starszy mężczyzna, słysząc moją informację, zaczął na mnie krzyczeć: – I po co pan zadzwoniłeś? Przecież nic mu nie zrobią… Nawet go nie spiszą, bo on i tak tutaj zaraz wróci… Szkoda było tylko pańskiego czasu i telefonu. Po coś pan dzwonił? Trzeba było pozwolić mu tutaj zdechnąć… Takich śmieci jest więcej, ale nie bój się pan; ten pijaczyna dostanie szybciej emeryturę niż pan – cedził na całe gardło tak głośno, że inni czekający na autobus bacznie się nam przyglądali.
jakoś próbowałbym zignorować natręta. , dlatego dość dyskretnie ale dobitnie powiedziałem dziadkowi, co myślę o nim i o jego mądrościach. Widocznie się tego nie spodziewał, bo odszedł bez słowa, jakby rażony moim tekstem.
Po chwili przyjechali strażnicy, wsadzili pijanego do samochodu i odjechali. Ja zostałem… Sam… ze swoimi myślami tylko. Myślałem o tym, w którym z tych dwóch ludzi Jezus był dzisiaj bardziej obecny; w tym człowieku, który dotknął dna wpadając w alkohol, czy może w tym, który dotknął dna, nazywając drugiego człowieka śmieciem?
Panie Boże, jak trudno czasem z miłością popatrzeć na innych. Szczególnie na tych, którzy sami z miłością nie patrzą.
Po kilku minutach stoimy razem,
wypatrując patrolu Straży Miejskiej. Celowo stanęliśmy nieco na uboczu,
na tyle jednak blisko, by obserwować przechodzących obok ludzi.W większości reakcji nie było żadnej. Raz tylko przy leżącym zatrzymał się jakiś elegancko ubrany człowiek i wyjął z marynarki telefon.
Schował go, gdy mu powiedziałem, że właśnie dzwoniliśmy po strażników. Stojący obok starszy mężczyzna, słysząc moją informację, zaczął na mnie krzyczeć: – I po co pan zadzwoniłeś? Przecież nic mu nie zrobią… Nawet go nie spiszą, bo on i tak tutaj zaraz wróci… Szkoda było tylko pańskiego czasu i telefonu. Po coś pan dzwonił? Trzeba było pozwolić mu tutaj zdechnąć… Takich śmieci jest więcej, ale nie bój się pan; ten pijaczyna dostanie szybciej emeryturę niż pan – cedził na całe gardło tak głośno, że inni czekający na autobus bacznie się nam przyglądali.
jakoś próbowałbym zignorować natręta. , dlatego dość dyskretnie ale dobitnie powiedziałem dziadkowi, co myślę o nim i o jego mądrościach. Widocznie się tego nie spodziewał, bo odszedł bez słowa, jakby rażony moim tekstem.
Po chwili przyjechali strażnicy, wsadzili pijanego do samochodu i odjechali. Ja zostałem… Sam… ze swoimi myślami tylko. Myślałem o tym, w którym z tych dwóch ludzi Jezus był dzisiaj bardziej obecny; w tym człowieku, który dotknął dna wpadając w alkohol, czy może w tym, który dotknął dna, nazywając drugiego człowieka śmieciem?
Panie Boże, jak trudno czasem z miłością popatrzeć na innych. Szczególnie na tych, którzy sami z miłością nie patrzą.
poniedziałek, 14 września 2015
Wychowuję samotnie syna. Nie przelewa nam się, jednak mały najważniejsze rzeczy ma zapewnione.
Ostatnio dostał dyszkę od babci. Przyszedł do mnie i powiedział, że zaprasza mnie na lody. Byłam dumna z niego, że chciał się podzielić tym co ma. W końcu egoizm teraz to rzecz powszednia. Później maluch dodał jeszcze, że w końcu chciałby zjeść całego loda sam.
Od razu wyjaśnię, że zawsze kiedy chodziliśmy na lody, kupowałam tylko jednego. Nie kupowałam loda dla siebie, bo mały nigdy nie zjadał całego, więc kończyłam po nim. Jednak jak się okazało syn myślał, że nie kupuję dwóch lodów, bo to za dużo kosztuje, dlatego zawsze zostawiał dla mnie. Wieczorem, aż się rozryczałam ze wzruszenia, że mam takiego kochanego synka.
Ostatnio dostał dyszkę od babci. Przyszedł do mnie i powiedział, że zaprasza mnie na lody. Byłam dumna z niego, że chciał się podzielić tym co ma. W końcu egoizm teraz to rzecz powszednia. Później maluch dodał jeszcze, że w końcu chciałby zjeść całego loda sam.
Od razu wyjaśnię, że zawsze kiedy chodziliśmy na lody, kupowałam tylko jednego. Nie kupowałam loda dla siebie, bo mały nigdy nie zjadał całego, więc kończyłam po nim. Jednak jak się okazało syn myślał, że nie kupuję dwóch lodów, bo to za dużo kosztuje, dlatego zawsze zostawiał dla mnie. Wieczorem, aż się rozryczałam ze wzruszenia, że mam takiego kochanego synka.
niedziela, 13 września 2015
Kochani mam dla was niespodziankę ten kto pol-ajkuje doda komentarz pod filmikiem https://www.youtube.com/watch?v=IpM_R2GfJ6g oraz udostępni film na swoim profilu weźmie udział w konkursie Emotikon smile
mam dla was książkę niestety tylko 1 ;/ dla najbardziej aktywnej osoby
otrzyma odemnie tę o to książkę takich akcji będzie więcej Emotikon wink akcja potrwa do 18 września wtedy skontaktuje się z wybraną osobą po przez Fb Emotikon wink
wtorek, 8 września 2015
świadectwo palacza marihuany
2014-05-05
Nieustannie piłem i ćpałem. Trzy razy byłem na izbie wytrzeźwień, miałem cztery sprawy w sądzie o jakieś pobicia, ponieważ jak byłem pod wpływem środków odurzających to nie kontrolowałem siebie!
Kiedy pytam dzisiaj samego siebie, dlaczego wpadłem w narkotyki, to do końca nie znam na to odpowiedzi, jednak myślę, że duży wpływ miała moja rodzina, w której się wychowałem. Kiedy miałem siedem lat to ojciec wyprowadził się z domu, bo miał problem z alkoholem i praktycznie go nie znałem. Myślę, że brak miłości w domu popycha do tego, aby szukać jej poza nim. I w końcu ląduje się na ulicy. Ja jestem z Tychów, a tam są właściwie same bloki, mieszanka ludzi z różnych terenów Polski, więc miejsce jest nieciekawe. Jak szedłem do Pierwszej Komunii Św. to już regularnie paliłem fajki.
Moja mama też miała problemy z alkoholem, co prawda nas utrzymywała, ale przez to nie miała czasu, aby z nami po prostu być. Z tego powodu, jak miałem trzynaście lat to regularnie piłem co tydzień alkohol. Natomiast w pierwszej klasie gimnazjum sięgnąłem pierwszy raz po narkotyki. Niestety w gimnazjum trafiłem do klasy najgorszych uczniów, gdzie była liga wszystkich trudnych przypadków. W mojej klasie było sześć osób z Domu Dziecka - to naprawdę była młodzież, która miała problemy, a kto u nas w klasie się gorzej zachowywał, to budził większy szacunek u pozostałych… Poznałem tam nowego kumpla, przyniósł „trawę” do szkoły i się zaczęło… Ja bez wahania w to wszedłem i na przerwie paliliśmy ją w ubikacji, a potem siedzieliśmy na lekcji pod wpływem narkotyków. Potem poszło szybko. Zacząłem brać amfetaminę, gaz od zapalniczek, a nawet, jak niczego nie było, to kleje. Także płynąłem na maksa. Zawsze byłem najsłabszym uczniem, dlatego że nie miałem w domu warunków do nauki. Niestety odreagowywałem to złym zachowaniem, aby zyskać „uznanie” innych. Teraz jak patrzę na to z perspektywy czasu to robiliśmy rzeczy, którym spokojnie mogła zająć się prokuratura. Nie zauważyłem jakiegoś krytycznego momentu, ponieważ tak to jest w uzależnieniu, że człowiek nawet nie wie, kiedy w nie wpada. W drugiej klasie gimnazjum już w ogóle nie chodziłem do szkoły, a potem mnie „przepychali” z klasy do klasy, bo zaniżałem średnią.
„Chciałem przestać brać, ale nie wiedziałem, jak to zrobić”
Na leczenie poszedłem, ponieważ przez cztery lata gimnazjum za dużo nabroiłem. Brałem tyle narkotyków i alkoholu, że kradłem z domu różne rzeczy, a wtedy moja mama zgłaszała to na policję. Wystarczyło, że mama szła na spacer na dwadzieścia minut, a ja wtedy już wynosiłem różne rzeczy. Nieustannie piłem i ćpałem. Trzy razy byłem na izbie wytrzeźwień, miałem cztery sprawy w sądzie o jakieś pobicia, ponieważ jak byłem pod wpływem środków odurzających (a taki stan był niemal non stop) to nie kontrolowałem własnego zachowania. W końcu dostałem kuratora i wyrok, że pierwsze pójdę do poprawczaka, a potem do więzienia. Na szczęście przyznano mi psychologa, który zorientował się, że dopuszczam się przestępstw pod wpływem środków odurzających i napisał pismo do sądu, aby dali mi szansę pójścia do ośrodka dla uzależnionych. I tak trafiłem do ośrodka dla uzależnionych „Nadzieja”.
Narkotyki i Kościół. Hipokryzja Korwina Narkotyki i Kościół. Hipokryzja Korwina
Przez pierwsze trzy, cztery miesiące dochodziłem do siebie, uczyłem się zasad, które panują w ośrodku. Dwa razy w tygodniu mieliśmy Mszę Świętą, ale tak jak przed pójściem do ośrodka, w ogóle nie rozumiałem, po co w niej uczestniczyć – uważałem, że ksiądz ciągle „gada” to samo. Jednak jak już wytrzeźwiałem to pomału zacząłem dostrzegać konsekwencje swojego wcześniejszego życia i ogrom zła, który wyrządziłem sobie i innym ludziom. To zrobiło na mnie piorunujące wrażenie do tego stopnia, że obiecałem sobie nigdy więcej nie ćpać i nie pić alkoholu. Zobaczyłem także, że nie jest normą to, jak wcześniej żyłem, a także cały ogrom zakłamania, w którym tkwiłem. Aż trudno uwierzyć, że tak można samego siebie okłamać, ale można… W ośrodku wiedziałem, że nie chcę brać, ale nie wiedziałem, jak to zrobić. Gdy postanowiłem zerwać z tym wszystkim poczułem jakbym się na nowo urodził - nic nie miałem. Wiedziałem, że nie mogę wrócić do starego miejsca zamieszkania, wiedziałem, że muszę zerwać ze starymi znajomymi, wiedziałem, że nie wrócę do swojej rodziny. Miałem wtedy siedemnaście lat i zdawałem sobie, że nagle jestem sam.
I w tej bezradności szukałem pomocy u Boga. Tak pomału zaczęła się moja droga z Nim, a przełomowym momentem była spowiedź. Pierwszy raz wyznałem wszystko, co było grzechem w moim życiu. Po niej ksiądz tylko dał mi Ewangelię i kazał mi ją czytać. Wiedziałem, że nie mam innego wyboru, bo nie zostało mi nic innego, wiec zaryzykowałem i tak zrobiłem. Jednocześnie zafascynowała mnie gra na gitarze, którą pierwszy raz miałem w rękach właśnie w ośrodku. Po dwóch dniach ją odłożyłem, bo stwierdziłem, że mam palce jak kołki drewniane, ale w końcu się uparłem i nauczyłem się na niej grać. Do dzisiaj gram muzykę uwielbienia i tylko taką, ponieważ wiem, że tę umiejętność dał mi Bóg, a więc ja Mu chcę to oddać.
Wszystkie modlitwy wysłuchane
Gdy skończył się czas pobytu w ośrodku, ogarnął mnie lęk. Już mniej więcej wiedziałem, co mam robić, miałem nakręconą pracę, a dalej był we mnie strach, że sobie nie poradzę. I wtedy poszedłem pomodlić się do kaplicy, która mieściła się na terenie ośrodka, abym miał siłę żyć w inny sposób, abym nie wrócił do starego bagna. I to była taka jedna z ważniejszych modlitw, o czym miałem się przekonać dopiero jakiś czas później… Prosiłem Boga o to, abym miał gdzie mieszkać, abym miał dobre warunki pracy i w krótkim czasie to wszystko otrzymałem. Jednak już zaraz po tej modlitwie odszedł ode mnie strach i poczułem siłę, aby zmierzyć się z rzeczywistością. Wtedy miałem pewność, ze stoi za tym Bóg. Pierwsze trafiłem do wspólnoty bardzo „przypadkowo” – powiedział mi o niej kolega z pracy. I wtedy już po pierwszym spotkaniu wiedziałem, że to jest odpowiednie dla mnie miejsce. Od razu znaleźli się tam ludzi, którzy chcieli mnie wesprzeć.
Potem pojawiła się moja obecna żona. Modliłem się o nią w bardzo konkretny sposób, miałem jasno postawione cele i prosiłem: „Boże daj mi dziewczynę, z którą mógłbym się związać”. Potem miałem ogromne pragnienie, zaraz po nawróceniu, aby działać. Chodziłem w różne miejsca i grałem… Teraz regularnie jeżdżę ze świadectwem do alkoholików, a także do różnych szkół. Cały czas po wyjściu z ośrodka miałem także pragnienie, aby wejść i z ramienia wspólnoty głosić w ośrodku Słowo Boże. I pomimo początkowych trudności moje pragnienie się ziściło. Nawiązałem dobry kontakt z ośrodkiem, a terapeuci zobaczyli, że Bóg zmienił moje życie. Teraz co miesiąc regularnie jeździmy tam z osobami ze wspólnoty, aby być z tą młodzieżą i pomóc jej w odkrywaniu Boga, który wyzwala.
„Przyszedł do mnie Duch Święty”
Bardzo mocne doświadczenie Boga przeżyłem podczas pierwszego mojego czuwania na Zesłanie Ducha Świętego. I przyszedł taki moment, który mógłbym określić wylaniem Ducha Świętego – przyszedł On do mnie, a potem przez kolejne cztery miesiące chodziłem „pokręcony” po tym spotkaniu z Nim, mówiłem wszystkim o Bogu, miałem w sercu niesamowite doświadczenie pokoju i radości z tego, że się nawróciłem.
Moje życie nie jest teraz wolne od problemów. Po moim wyjściu z ośrodka długo jeszcze borykałem się z różnymi trudnościami związanymi z uzależnieniem – nie piłem już, nie ćpałem, ale na nowo zacząłem palić papierosy. I potem znowu stał się cud – trzy lata temu przyjechali bracia w Chrystusie „Kola” i Jurek, raperzy chrześcijańscy , i chodziliśmy z nimi po różnych miejscach . Jednocześnie oni wiedzieli, że co jakiś czas wychodzę na papierosa i zaraz przed odjazdem zapytali, czy chcę rzucić palenie, a ja na to, że już tyle razy rzucałem palenie, codziennie rano postanawiam, że już nie sięgnę po papierosa, ale po dziesięciu minutach moja decyzja się zmienia. I wtedy stwierdzili, że jeżeli chcę to na pewno z tego wyjdę, obiecując, ze pomodlą się w tej intencji. Rano wstaję i akurat nie miałem w domu żadnej paczki, więc nie zapaliłem. W pracy pytali mnie, czy nie chcę papierosa, a ja na to, że potem przyjdę, następnie wsiadłem do auta i nawet nie wiedziałem, jak cały dzień ani razu nie zapaliłem. I tak przez kolejne pięć dni. Po tym czasie powiedziałem świadectwo na spotkaniu wspólnotowym, mówiąc Bogu, że teraz już nie mogę palić, bo wyjdę na „głupka”. I Bóg dotrzymał umowy - od tego czasu już nie sięgnąłem po papierosa. Dzisiaj wiem, że dzięki wstawiennictwu tych dwóch chłopaków Bóg mnie uzdrowił.
Kolejne bardzo mocne potwierdzenie Bożej troski o mnie miałem w zeszłym roku, kiedy zatrułem się w domu tlenkiem węgla. Nie powinno mnie juz tutaj być. Miałem we krwi 49 procent stężenia tlenku węgla, a przy ponad 50 jest już pewna śmierć. Straciłem przytomność i jeszcze trochę leżałem, zanim żonie udało się otworzyć drzwi łazienki i mnie stamtąd wyciągnąć. Dzisiaj powinienem być „warzywem”, a lekarze stwierdzili , że to jest bardzo dziwne, że nie odniosłem żadnego uszczerbku na zdrowiu. Wiem, że jak to się stało, to modliła się za mnie cała rodzina i znajomi. I to jest następna sytuacja, pokazująca siłę modlitwy i Boże miłosierdzie. Chwała Panu!
Kacper
Nieustannie piłem i ćpałem. Trzy razy byłem na izbie wytrzeźwień, miałem cztery sprawy w sądzie o jakieś pobicia, ponieważ jak byłem pod wpływem środków odurzających to nie kontrolowałem siebie!
Kiedy pytam dzisiaj samego siebie, dlaczego wpadłem w narkotyki, to do końca nie znam na to odpowiedzi, jednak myślę, że duży wpływ miała moja rodzina, w której się wychowałem. Kiedy miałem siedem lat to ojciec wyprowadził się z domu, bo miał problem z alkoholem i praktycznie go nie znałem. Myślę, że brak miłości w domu popycha do tego, aby szukać jej poza nim. I w końcu ląduje się na ulicy. Ja jestem z Tychów, a tam są właściwie same bloki, mieszanka ludzi z różnych terenów Polski, więc miejsce jest nieciekawe. Jak szedłem do Pierwszej Komunii Św. to już regularnie paliłem fajki.
Moja mama też miała problemy z alkoholem, co prawda nas utrzymywała, ale przez to nie miała czasu, aby z nami po prostu być. Z tego powodu, jak miałem trzynaście lat to regularnie piłem co tydzień alkohol. Natomiast w pierwszej klasie gimnazjum sięgnąłem pierwszy raz po narkotyki. Niestety w gimnazjum trafiłem do klasy najgorszych uczniów, gdzie była liga wszystkich trudnych przypadków. W mojej klasie było sześć osób z Domu Dziecka - to naprawdę była młodzież, która miała problemy, a kto u nas w klasie się gorzej zachowywał, to budził większy szacunek u pozostałych… Poznałem tam nowego kumpla, przyniósł „trawę” do szkoły i się zaczęło… Ja bez wahania w to wszedłem i na przerwie paliliśmy ją w ubikacji, a potem siedzieliśmy na lekcji pod wpływem narkotyków. Potem poszło szybko. Zacząłem brać amfetaminę, gaz od zapalniczek, a nawet, jak niczego nie było, to kleje. Także płynąłem na maksa. Zawsze byłem najsłabszym uczniem, dlatego że nie miałem w domu warunków do nauki. Niestety odreagowywałem to złym zachowaniem, aby zyskać „uznanie” innych. Teraz jak patrzę na to z perspektywy czasu to robiliśmy rzeczy, którym spokojnie mogła zająć się prokuratura. Nie zauważyłem jakiegoś krytycznego momentu, ponieważ tak to jest w uzależnieniu, że człowiek nawet nie wie, kiedy w nie wpada. W drugiej klasie gimnazjum już w ogóle nie chodziłem do szkoły, a potem mnie „przepychali” z klasy do klasy, bo zaniżałem średnią.
„Chciałem przestać brać, ale nie wiedziałem, jak to zrobić”
Na leczenie poszedłem, ponieważ przez cztery lata gimnazjum za dużo nabroiłem. Brałem tyle narkotyków i alkoholu, że kradłem z domu różne rzeczy, a wtedy moja mama zgłaszała to na policję. Wystarczyło, że mama szła na spacer na dwadzieścia minut, a ja wtedy już wynosiłem różne rzeczy. Nieustannie piłem i ćpałem. Trzy razy byłem na izbie wytrzeźwień, miałem cztery sprawy w sądzie o jakieś pobicia, ponieważ jak byłem pod wpływem środków odurzających (a taki stan był niemal non stop) to nie kontrolowałem własnego zachowania. W końcu dostałem kuratora i wyrok, że pierwsze pójdę do poprawczaka, a potem do więzienia. Na szczęście przyznano mi psychologa, który zorientował się, że dopuszczam się przestępstw pod wpływem środków odurzających i napisał pismo do sądu, aby dali mi szansę pójścia do ośrodka dla uzależnionych. I tak trafiłem do ośrodka dla uzależnionych „Nadzieja”.
Narkotyki i Kościół. Hipokryzja Korwina Narkotyki i Kościół. Hipokryzja Korwina
Przez pierwsze trzy, cztery miesiące dochodziłem do siebie, uczyłem się zasad, które panują w ośrodku. Dwa razy w tygodniu mieliśmy Mszę Świętą, ale tak jak przed pójściem do ośrodka, w ogóle nie rozumiałem, po co w niej uczestniczyć – uważałem, że ksiądz ciągle „gada” to samo. Jednak jak już wytrzeźwiałem to pomału zacząłem dostrzegać konsekwencje swojego wcześniejszego życia i ogrom zła, który wyrządziłem sobie i innym ludziom. To zrobiło na mnie piorunujące wrażenie do tego stopnia, że obiecałem sobie nigdy więcej nie ćpać i nie pić alkoholu. Zobaczyłem także, że nie jest normą to, jak wcześniej żyłem, a także cały ogrom zakłamania, w którym tkwiłem. Aż trudno uwierzyć, że tak można samego siebie okłamać, ale można… W ośrodku wiedziałem, że nie chcę brać, ale nie wiedziałem, jak to zrobić. Gdy postanowiłem zerwać z tym wszystkim poczułem jakbym się na nowo urodził - nic nie miałem. Wiedziałem, że nie mogę wrócić do starego miejsca zamieszkania, wiedziałem, że muszę zerwać ze starymi znajomymi, wiedziałem, że nie wrócę do swojej rodziny. Miałem wtedy siedemnaście lat i zdawałem sobie, że nagle jestem sam.
I w tej bezradności szukałem pomocy u Boga. Tak pomału zaczęła się moja droga z Nim, a przełomowym momentem była spowiedź. Pierwszy raz wyznałem wszystko, co było grzechem w moim życiu. Po niej ksiądz tylko dał mi Ewangelię i kazał mi ją czytać. Wiedziałem, że nie mam innego wyboru, bo nie zostało mi nic innego, wiec zaryzykowałem i tak zrobiłem. Jednocześnie zafascynowała mnie gra na gitarze, którą pierwszy raz miałem w rękach właśnie w ośrodku. Po dwóch dniach ją odłożyłem, bo stwierdziłem, że mam palce jak kołki drewniane, ale w końcu się uparłem i nauczyłem się na niej grać. Do dzisiaj gram muzykę uwielbienia i tylko taką, ponieważ wiem, że tę umiejętność dał mi Bóg, a więc ja Mu chcę to oddać.
Wszystkie modlitwy wysłuchane
Gdy skończył się czas pobytu w ośrodku, ogarnął mnie lęk. Już mniej więcej wiedziałem, co mam robić, miałem nakręconą pracę, a dalej był we mnie strach, że sobie nie poradzę. I wtedy poszedłem pomodlić się do kaplicy, która mieściła się na terenie ośrodka, abym miał siłę żyć w inny sposób, abym nie wrócił do starego bagna. I to była taka jedna z ważniejszych modlitw, o czym miałem się przekonać dopiero jakiś czas później… Prosiłem Boga o to, abym miał gdzie mieszkać, abym miał dobre warunki pracy i w krótkim czasie to wszystko otrzymałem. Jednak już zaraz po tej modlitwie odszedł ode mnie strach i poczułem siłę, aby zmierzyć się z rzeczywistością. Wtedy miałem pewność, ze stoi za tym Bóg. Pierwsze trafiłem do wspólnoty bardzo „przypadkowo” – powiedział mi o niej kolega z pracy. I wtedy już po pierwszym spotkaniu wiedziałem, że to jest odpowiednie dla mnie miejsce. Od razu znaleźli się tam ludzi, którzy chcieli mnie wesprzeć.
Potem pojawiła się moja obecna żona. Modliłem się o nią w bardzo konkretny sposób, miałem jasno postawione cele i prosiłem: „Boże daj mi dziewczynę, z którą mógłbym się związać”. Potem miałem ogromne pragnienie, zaraz po nawróceniu, aby działać. Chodziłem w różne miejsca i grałem… Teraz regularnie jeżdżę ze świadectwem do alkoholików, a także do różnych szkół. Cały czas po wyjściu z ośrodka miałem także pragnienie, aby wejść i z ramienia wspólnoty głosić w ośrodku Słowo Boże. I pomimo początkowych trudności moje pragnienie się ziściło. Nawiązałem dobry kontakt z ośrodkiem, a terapeuci zobaczyli, że Bóg zmienił moje życie. Teraz co miesiąc regularnie jeździmy tam z osobami ze wspólnoty, aby być z tą młodzieżą i pomóc jej w odkrywaniu Boga, który wyzwala.
„Przyszedł do mnie Duch Święty”
Bardzo mocne doświadczenie Boga przeżyłem podczas pierwszego mojego czuwania na Zesłanie Ducha Świętego. I przyszedł taki moment, który mógłbym określić wylaniem Ducha Świętego – przyszedł On do mnie, a potem przez kolejne cztery miesiące chodziłem „pokręcony” po tym spotkaniu z Nim, mówiłem wszystkim o Bogu, miałem w sercu niesamowite doświadczenie pokoju i radości z tego, że się nawróciłem.
Moje życie nie jest teraz wolne od problemów. Po moim wyjściu z ośrodka długo jeszcze borykałem się z różnymi trudnościami związanymi z uzależnieniem – nie piłem już, nie ćpałem, ale na nowo zacząłem palić papierosy. I potem znowu stał się cud – trzy lata temu przyjechali bracia w Chrystusie „Kola” i Jurek, raperzy chrześcijańscy , i chodziliśmy z nimi po różnych miejscach . Jednocześnie oni wiedzieli, że co jakiś czas wychodzę na papierosa i zaraz przed odjazdem zapytali, czy chcę rzucić palenie, a ja na to, że już tyle razy rzucałem palenie, codziennie rano postanawiam, że już nie sięgnę po papierosa, ale po dziesięciu minutach moja decyzja się zmienia. I wtedy stwierdzili, że jeżeli chcę to na pewno z tego wyjdę, obiecując, ze pomodlą się w tej intencji. Rano wstaję i akurat nie miałem w domu żadnej paczki, więc nie zapaliłem. W pracy pytali mnie, czy nie chcę papierosa, a ja na to, że potem przyjdę, następnie wsiadłem do auta i nawet nie wiedziałem, jak cały dzień ani razu nie zapaliłem. I tak przez kolejne pięć dni. Po tym czasie powiedziałem świadectwo na spotkaniu wspólnotowym, mówiąc Bogu, że teraz już nie mogę palić, bo wyjdę na „głupka”. I Bóg dotrzymał umowy - od tego czasu już nie sięgnąłem po papierosa. Dzisiaj wiem, że dzięki wstawiennictwu tych dwóch chłopaków Bóg mnie uzdrowił.
Kolejne bardzo mocne potwierdzenie Bożej troski o mnie miałem w zeszłym roku, kiedy zatrułem się w domu tlenkiem węgla. Nie powinno mnie juz tutaj być. Miałem we krwi 49 procent stężenia tlenku węgla, a przy ponad 50 jest już pewna śmierć. Straciłem przytomność i jeszcze trochę leżałem, zanim żonie udało się otworzyć drzwi łazienki i mnie stamtąd wyciągnąć. Dzisiaj powinienem być „warzywem”, a lekarze stwierdzili , że to jest bardzo dziwne, że nie odniosłem żadnego uszczerbku na zdrowiu. Wiem, że jak to się stało, to modliła się za mnie cała rodzina i znajomi. I to jest następna sytuacja, pokazująca siłę modlitwy i Boże miłosierdzie. Chwała Panu!
Kacper
piątek, 4 września 2015
czwartek, 3 września 2015
Obrona przed myślami samobójczymi
Obrona przed myślami samobójczymi
Ludzie nie potrafią znieść okrutnego kontrastu pomiędzy szczęściem, jakiego oczekują od życia, a brutalną rzeczywistością pozbawioną miłości.
Znam dobrze twoje obiekcje: nie mam już chęci ani sił żyć dalej. Jestem jedynie ciężarem dla mojego otoczenia. Nie ma lekarstwa na moją depresję... Jeżeli Bóg jest dobry, to zrozumie, że nie mogłem już dłużej... Trzeba skończyć z tym życiem... Wiem także, co myślisz: jestem młody i pragnę prawdziwej miłości, lecz rzeczywistość jest absurdalna, pusta i beznadziejna.
Nie widzę dla siebie sensownej przyszłości. Jeżeli Bóg jest dobry, to przygotował dla mnie miejsce w innym życiu. Po co więc czekać? Co mam właściwie do stracenia? Albo czeka mnie wieczne szczęście u Boga, albo pogrążenie w nicości. Zamiast się męczyć, pójdę na skróty... Znajdźcie mi choćby jeden jedyny argument za tym, aby mnie odwieść od samobójstwa!
Jasne: jeżeli po drugiej stronie brzegu nie ma już nic, jeśli życie jest tylko gadżetem, którego wyrzuca się, gdy jest zużyty albo zepsuty - to po co dłużej się męczyć? Przekonanie o czekającej nas po śmierci nicości zabija dwadzieścia tysięcy młodych ludzi, którzy każdego roku popełniają samobójstwo we Francji (to znaczy, dwie osoby na godzinę!). Zbyt wiele by mówić na temat kłamliwych filozofii, głoszonych przez "grabarzy Boga", którzy rzucają Jemu wyzwanie: Możesz wynosić się, poradzimy sobie bez Ciebie, jesteśmy dorośli... Nie da się pogrzebać Boga bez jednoczesnego grzebania człowieka. Oto zbieramy dziś owoce zatrutych filozofii i ideologii... Lecz ty, który teraz cierpisz i chcesz skończyć z życiem, nie masz ochoty do mędrkowania i do analizowania filozoficznych przyczyn twego złego samopoczucia. Balansujesz nad przepaścią, stojąc na granicy wytrzymałości. Potrzebujesz teraz jak najbardziej solidnych i przekonujących argumentów, żeby żyć. Pozwól, że postawię ci jedno pytanie: czy spojrzałeś na mapę, dokąd zamierzasz się wybrać na wieczność? Czy rozglądałeś się za osobami, które mogłyby ci "dać cynk" na temat tamtego świata? Czy w ogóle zastanawiałeś się nad tym, co czeka ciebie po śmierci?
Wiedz najpierw, że nie wpadniesz w nicość, ponieważ niczego takiego nie ma. Trzeba jasno powiedzieć za najbardziej wybitnymi ludźmi nauki, między innymi, że ten wymysł w postaci "nicości" jest już przeżytkiem. Intuicyjne przeczuwanie prawdy o istnieniu życia po śmierci - o jakąkolwiek formę życia przyszłego by tu nie chodziło - należy do podstawowych danych naukowych.
Chciałabym zaproponować ci dwa typy świadectw. Jakkolwiek prawdą jest, że nikt do nas nie przyszedł z tamtego świata i nie opowiedział, jak on wygląda, to jednak istnieje wielu ludzi, którzy bardzo mocno zbliżyli się do granicy z wiecznością. Ich świadectwo potrafi rzucić odrobinę światła na temat tego, co nas czeka. Otóż, tysiące albo i więcej ludzi doświadczyło śmierci klinicznej - stanu, który popularnie określa się mianem "życia po życiu". Większość z nich wyznaje, że po rozstaniu się ze swym ciałem zaznali niewyrażalnej błogości i pokoju - rzeczy dotychczas nieznanej. Dalej, po przebyciu swego rodzaju tunelu znaleźli się w obliczu świetlistej postaci, która przyciągała ich w nieprzezwyciężalny sposób. Ludziom tym brakuje słów na opisanie miłości, promieniującej z tej niezwykłej światłości, w której osoby wierzące rozpoznawały oczywiście Boga. Jednak w momencie, kiedy chcieli całkowicie powierzyć się i przylgnąć to tej światłości, pojawiała się jakaś wewnętrzna przeszkoda. Musieli wrócić na ziemię, do swego ciała. Pomiędzy tego typu świadkami znajdują się także ci, którzy zaznali śmierci klinicznej w następstwie nieudanego samobójstwa. Warto podkreślić, że ich doświadczenie było zupełnie odmienne od tego opisanego powyżej. Po pierwsze, ich złe samopoczucie i przygnębienie, które skłoniło ich do próby odebrania sobie życia, nie opuszczają ich "po śmierci". A po drugie, kiedy zostają ogarnięci blaskiem niezwykłej światłości, która im wychodzi naprzeciw, zaczynają gwałtownie żałować swojego czynu. Uświadamiają sobie z niezwykłą wyrazistością, że sami nie dysponują swoim życiem, że nie do nich należy przerywanie go, i że decyzja ta należy wyłącznie do owej Światłości. Zadziwiające, że o tym samym przeżyciu mówią ludzie zarówno wierzący jak i niewierzący. Jeszcze dziwniejszy jest fakt, że żadna z tych osób, które doświadczyły "życia po życiu", nigdy więcej nie ponawiała próby samobójstwa. Nikt z nich, niezależnie od przekonań religijnych czy od rozmiaru znoszonego cierpienia, nie decyduje się już więcej targnąć na swe życie! Skąd czerpią siłę do dźwignięcia się do nowego życia? Właśnie z tego wstrząsającego dla nich odkrycia, że obecne cierpienie niewiele znaczy w porównaniu z ogromem szczęścia, płynącego z wiecznego połączenia się z niezmiernie miłującą Światłością - w dniu i w godzinie, które przez nią zostaną wybrane.
A oto drugi rodzaj świadectwa, pochodzącego od świętych, których droga głębokiej zażyłości z Bogiem stanowi dla nas źródło pożytecznej nauki duchowej. Otóż, wielu z nich, w ciągu wieków, służyło charyzmatem bardzo szczególnym i rzadkim, który jednak nie ma nic wspólnego ze spirytystycznymi praktykami (potępionymi przez Boga, jako wstrętnymi przed Jego Obliczem). Chodzi o charyzmat bycia nawiedzanym przez dusze zmarłych, przebywających bądź w Niebie, bądź w Czyśćcu. Myślę tu na przykład o znanej historii ze św. Janem Bosko, zbudzonym w środku nocy przez dawnego współbrata z seminarium, który właśnie umarł i przyszedł mu ogłosić swoje wejście do Nieba. Cała sypialnia była świadkiem tego wydarzenia! Myślę tu o siostrze Marii Annie od Jezusa, zaufanej św. Teresy z Avila: spędzała ona część nocy na łagodzeniu cierpień i wyzwalaniu dusz z czyśćca, czyniąc to za pozwoleniem Boga, który zażądał od niej ofiarowania swych modlitw i trudów za osoby zmarłe. Myślę tu o św. Katarzynie z Genui, o św. Faustynie Kowalskiej czy bł. siostrze Mariam z Betlejem: wszystkie one były powiernicami dusz zmarłych, którym służyły swą miłością, modlitwą, umartwieniami... Można by mnożyć te przykłady, nie tylko z przeszłości. Także dzisiaj żyją osoby, które posiadają ten zarazem niezwykły i błogosławiony charyzmat. Lecz powróćmy do kwestii samobójstwa. Zgaduję już twoje pytanie: co mówią zatem z Czyśćca dusze tych, którzy odeszli na skutek zadanej sobie śmierci?
Los tych osób zależy od okoliczności, jakie przyczyniły się do decyzji o samobójstwie. W przechodzeniu na "tamtą stronę" nie ma wycieczek zorganizowanych i jednakowej taryfy dla wszystkich. Najbardziej zasadniczym i przewodnim motywem tych wyznań jest żal i ubolewanie z powodu popełnionego czynu. Dlaczego? Ponieważ dusza dostrzega w pełnym blasku cudowny i jedyny w swoim rodzaju plan, jaki Bóg spełniłby wobec niej w całości, gdyby do końca przeżyła swój czas na ziemi. Nie będąc już zaślepiona swym negatywnym spojrzeniem na siebie i na świat, rozpoznaje wspaniałość i wielkość Bożej woli względem siebie, uświadamia sobie niesłychaną wartość doczesnego życia, pojmuje z nadzwyczajną jasnością swe prawdziwe miejsce w Sercu Boga, swe jedyne powołanie w ciele Kościoła, ogląda bezmiar Miłości, którą od zarania jest umiłowana oraz niezmierzoną cenę swoich najdrobniejszych aktów miłości. Tym, co powoduje jej straszliwy żal, jest świadomość zmarnowania zbawczej mocy wszelkiego rodzaju trudów i cierpień, przeżywanych na ziemi w łączności z cierpieniami Chrystusa. Wyrzuca sobie, że przez tak krótki czas ziemskiego życia nie podjęła cierpienia, które owocuje radością w wieczności. Opłakuje ona całe dobro, które mogłaby uczynić innym duszom, gdyby nie targnęła się na swe doczesne życie.
Oby nigdy nie przyszło nam tak gorzko rozpaczać! Wiedz o tym, że każda minuta obecnego czasu posiada bezcenną wartość, bowiem każda chwila jest ci darowana, abyś wzrastał w miłości i tym samym powiększał wewnętrzną zdolność do przyjęcia chwały wiecznej. W opinii świętych, nawet Aniołowie w Niebie zazdroszczą nam owej zdolności doskonalenia się w miłości poprzez pokonywanie wszelkiego rodzaju przeciwności. Oni bowiem problemów i bolączek już nie mają! Nie, nie warto na siłę przyspieszać porodu, choćby okres ciąży dawał się we znaki; inaczej piękno twego ciała zostanie uszkodzone. Obyś mógł powiedzieć u kresu ziemskiej wędrówki, jak Jezus: Wykonało się!
Na początku wspomniałam o kontraście pomiędzy dążeniem do szczęścia a spostrzeżeniem, że przepełnia cię smutek, rozczarowanie, ból i beznadzieja. W rzeczywistości jednak - pozwól mi to powiedzieć - prawdziwy kontrast ma miejsce gdzie indziej: w twoim życiu. Kiedy bowiem mówię: "twoje życie", to mam na myśli także życie wieczne. Ten kontrast polega więc na olbrzymim rozdźwięku między tym, co dzisiaj czujesz i rozumiesz, a obiektywną prawdą o twoim istnieniu. Przypominasz człowieka, który stoi z grubą opaską na oczach w promieniach słońca, i mówi: zrobiło się ciemno, idę spać. Nie jest w mojej mocy to, aby ci tę opaskę zerwać, lecz mogę przynajmniej zawołać: proszę, zaufaj tym, którzy choć trochę widzą słońce! Oprzyj się na świadectwie świadków Światłości w chwili twojego zaślepienia! I nie podejmuj ryzyka zeszpecenia twego prawdziwego szczęścia wyobrażając sobie, że skrócisz sobie obecne cierpienia. Zamiast rzucać swe życie do kosza, postaw wszystko na Miłość. Daj Bogu jeden rok, mówiąc Mu: już nie mogę więcej, teraz Ty zabierz się za moje życie. Na okres jednego roku daję Ci do dyspozycji wszystko, czym jestem i co posiadam. Uczyń mnie instrumentem Twojej miłości. Inicjatywa należy do Ciebie, natchnij mnie, co mam czynić i pośpiesz się z przyjściem mi z pomocą! Mogę ci zagwarantować, że nie miną trzy miesiące, a zapłaczesz ze szczęścia nad cudem, jakim jesteś!
To nieprawda, że jedynym wyjściem z twojej ślepej uliczki jest samobójstwo. Są jeszcze inne drzwi, prowadzące do twego serca, o których Jezus powiedział: Stoję u drzwi i kołaczę... Pozwól, aby rozlegało się w tobie to łagodne pukanie Miłości, która cię woła i błaga, pukanie Boga strapionego wobec twojego strapienia. Pozwól, aby rozchodził się Jego pokorny i przejmujący głos: Czy otworzysz dla Mnie swe serce? Czy pozwolisz Mi żyć razem z tobą? Zbyt wiele cierpiałe(a)ś, aby się znowu pomylić na drodze do szczęścia. Wybierz Miłość, mającą na imię Jezus, która cię dzisiaj wybiera i pociesza. Czyż nie pozwolił On pewnego dnia zabić się z miłości do twojego życia?
Ludzie nie potrafią znieść okrutnego kontrastu pomiędzy szczęściem, jakiego oczekują od życia, a brutalną rzeczywistością pozbawioną miłości.
Znam dobrze twoje obiekcje: nie mam już chęci ani sił żyć dalej. Jestem jedynie ciężarem dla mojego otoczenia. Nie ma lekarstwa na moją depresję... Jeżeli Bóg jest dobry, to zrozumie, że nie mogłem już dłużej... Trzeba skończyć z tym życiem... Wiem także, co myślisz: jestem młody i pragnę prawdziwej miłości, lecz rzeczywistość jest absurdalna, pusta i beznadziejna.
Nie widzę dla siebie sensownej przyszłości. Jeżeli Bóg jest dobry, to przygotował dla mnie miejsce w innym życiu. Po co więc czekać? Co mam właściwie do stracenia? Albo czeka mnie wieczne szczęście u Boga, albo pogrążenie w nicości. Zamiast się męczyć, pójdę na skróty... Znajdźcie mi choćby jeden jedyny argument za tym, aby mnie odwieść od samobójstwa!
Jasne: jeżeli po drugiej stronie brzegu nie ma już nic, jeśli życie jest tylko gadżetem, którego wyrzuca się, gdy jest zużyty albo zepsuty - to po co dłużej się męczyć? Przekonanie o czekającej nas po śmierci nicości zabija dwadzieścia tysięcy młodych ludzi, którzy każdego roku popełniają samobójstwo we Francji (to znaczy, dwie osoby na godzinę!). Zbyt wiele by mówić na temat kłamliwych filozofii, głoszonych przez "grabarzy Boga", którzy rzucają Jemu wyzwanie: Możesz wynosić się, poradzimy sobie bez Ciebie, jesteśmy dorośli... Nie da się pogrzebać Boga bez jednoczesnego grzebania człowieka. Oto zbieramy dziś owoce zatrutych filozofii i ideologii... Lecz ty, który teraz cierpisz i chcesz skończyć z życiem, nie masz ochoty do mędrkowania i do analizowania filozoficznych przyczyn twego złego samopoczucia. Balansujesz nad przepaścią, stojąc na granicy wytrzymałości. Potrzebujesz teraz jak najbardziej solidnych i przekonujących argumentów, żeby żyć. Pozwól, że postawię ci jedno pytanie: czy spojrzałeś na mapę, dokąd zamierzasz się wybrać na wieczność? Czy rozglądałeś się za osobami, które mogłyby ci "dać cynk" na temat tamtego świata? Czy w ogóle zastanawiałeś się nad tym, co czeka ciebie po śmierci?
Wiedz najpierw, że nie wpadniesz w nicość, ponieważ niczego takiego nie ma. Trzeba jasno powiedzieć za najbardziej wybitnymi ludźmi nauki, między innymi, że ten wymysł w postaci "nicości" jest już przeżytkiem. Intuicyjne przeczuwanie prawdy o istnieniu życia po śmierci - o jakąkolwiek formę życia przyszłego by tu nie chodziło - należy do podstawowych danych naukowych.
Chciałabym zaproponować ci dwa typy świadectw. Jakkolwiek prawdą jest, że nikt do nas nie przyszedł z tamtego świata i nie opowiedział, jak on wygląda, to jednak istnieje wielu ludzi, którzy bardzo mocno zbliżyli się do granicy z wiecznością. Ich świadectwo potrafi rzucić odrobinę światła na temat tego, co nas czeka. Otóż, tysiące albo i więcej ludzi doświadczyło śmierci klinicznej - stanu, który popularnie określa się mianem "życia po życiu". Większość z nich wyznaje, że po rozstaniu się ze swym ciałem zaznali niewyrażalnej błogości i pokoju - rzeczy dotychczas nieznanej. Dalej, po przebyciu swego rodzaju tunelu znaleźli się w obliczu świetlistej postaci, która przyciągała ich w nieprzezwyciężalny sposób. Ludziom tym brakuje słów na opisanie miłości, promieniującej z tej niezwykłej światłości, w której osoby wierzące rozpoznawały oczywiście Boga. Jednak w momencie, kiedy chcieli całkowicie powierzyć się i przylgnąć to tej światłości, pojawiała się jakaś wewnętrzna przeszkoda. Musieli wrócić na ziemię, do swego ciała. Pomiędzy tego typu świadkami znajdują się także ci, którzy zaznali śmierci klinicznej w następstwie nieudanego samobójstwa. Warto podkreślić, że ich doświadczenie było zupełnie odmienne od tego opisanego powyżej. Po pierwsze, ich złe samopoczucie i przygnębienie, które skłoniło ich do próby odebrania sobie życia, nie opuszczają ich "po śmierci". A po drugie, kiedy zostają ogarnięci blaskiem niezwykłej światłości, która im wychodzi naprzeciw, zaczynają gwałtownie żałować swojego czynu. Uświadamiają sobie z niezwykłą wyrazistością, że sami nie dysponują swoim życiem, że nie do nich należy przerywanie go, i że decyzja ta należy wyłącznie do owej Światłości. Zadziwiające, że o tym samym przeżyciu mówią ludzie zarówno wierzący jak i niewierzący. Jeszcze dziwniejszy jest fakt, że żadna z tych osób, które doświadczyły "życia po życiu", nigdy więcej nie ponawiała próby samobójstwa. Nikt z nich, niezależnie od przekonań religijnych czy od rozmiaru znoszonego cierpienia, nie decyduje się już więcej targnąć na swe życie! Skąd czerpią siłę do dźwignięcia się do nowego życia? Właśnie z tego wstrząsającego dla nich odkrycia, że obecne cierpienie niewiele znaczy w porównaniu z ogromem szczęścia, płynącego z wiecznego połączenia się z niezmiernie miłującą Światłością - w dniu i w godzinie, które przez nią zostaną wybrane.
A oto drugi rodzaj świadectwa, pochodzącego od świętych, których droga głębokiej zażyłości z Bogiem stanowi dla nas źródło pożytecznej nauki duchowej. Otóż, wielu z nich, w ciągu wieków, służyło charyzmatem bardzo szczególnym i rzadkim, który jednak nie ma nic wspólnego ze spirytystycznymi praktykami (potępionymi przez Boga, jako wstrętnymi przed Jego Obliczem). Chodzi o charyzmat bycia nawiedzanym przez dusze zmarłych, przebywających bądź w Niebie, bądź w Czyśćcu. Myślę tu na przykład o znanej historii ze św. Janem Bosko, zbudzonym w środku nocy przez dawnego współbrata z seminarium, który właśnie umarł i przyszedł mu ogłosić swoje wejście do Nieba. Cała sypialnia była świadkiem tego wydarzenia! Myślę tu o siostrze Marii Annie od Jezusa, zaufanej św. Teresy z Avila: spędzała ona część nocy na łagodzeniu cierpień i wyzwalaniu dusz z czyśćca, czyniąc to za pozwoleniem Boga, który zażądał od niej ofiarowania swych modlitw i trudów za osoby zmarłe. Myślę tu o św. Katarzynie z Genui, o św. Faustynie Kowalskiej czy bł. siostrze Mariam z Betlejem: wszystkie one były powiernicami dusz zmarłych, którym służyły swą miłością, modlitwą, umartwieniami... Można by mnożyć te przykłady, nie tylko z przeszłości. Także dzisiaj żyją osoby, które posiadają ten zarazem niezwykły i błogosławiony charyzmat. Lecz powróćmy do kwestii samobójstwa. Zgaduję już twoje pytanie: co mówią zatem z Czyśćca dusze tych, którzy odeszli na skutek zadanej sobie śmierci?
Los tych osób zależy od okoliczności, jakie przyczyniły się do decyzji o samobójstwie. W przechodzeniu na "tamtą stronę" nie ma wycieczek zorganizowanych i jednakowej taryfy dla wszystkich. Najbardziej zasadniczym i przewodnim motywem tych wyznań jest żal i ubolewanie z powodu popełnionego czynu. Dlaczego? Ponieważ dusza dostrzega w pełnym blasku cudowny i jedyny w swoim rodzaju plan, jaki Bóg spełniłby wobec niej w całości, gdyby do końca przeżyła swój czas na ziemi. Nie będąc już zaślepiona swym negatywnym spojrzeniem na siebie i na świat, rozpoznaje wspaniałość i wielkość Bożej woli względem siebie, uświadamia sobie niesłychaną wartość doczesnego życia, pojmuje z nadzwyczajną jasnością swe prawdziwe miejsce w Sercu Boga, swe jedyne powołanie w ciele Kościoła, ogląda bezmiar Miłości, którą od zarania jest umiłowana oraz niezmierzoną cenę swoich najdrobniejszych aktów miłości. Tym, co powoduje jej straszliwy żal, jest świadomość zmarnowania zbawczej mocy wszelkiego rodzaju trudów i cierpień, przeżywanych na ziemi w łączności z cierpieniami Chrystusa. Wyrzuca sobie, że przez tak krótki czas ziemskiego życia nie podjęła cierpienia, które owocuje radością w wieczności. Opłakuje ona całe dobro, które mogłaby uczynić innym duszom, gdyby nie targnęła się na swe doczesne życie.
Oby nigdy nie przyszło nam tak gorzko rozpaczać! Wiedz o tym, że każda minuta obecnego czasu posiada bezcenną wartość, bowiem każda chwila jest ci darowana, abyś wzrastał w miłości i tym samym powiększał wewnętrzną zdolność do przyjęcia chwały wiecznej. W opinii świętych, nawet Aniołowie w Niebie zazdroszczą nam owej zdolności doskonalenia się w miłości poprzez pokonywanie wszelkiego rodzaju przeciwności. Oni bowiem problemów i bolączek już nie mają! Nie, nie warto na siłę przyspieszać porodu, choćby okres ciąży dawał się we znaki; inaczej piękno twego ciała zostanie uszkodzone. Obyś mógł powiedzieć u kresu ziemskiej wędrówki, jak Jezus: Wykonało się!
Na początku wspomniałam o kontraście pomiędzy dążeniem do szczęścia a spostrzeżeniem, że przepełnia cię smutek, rozczarowanie, ból i beznadzieja. W rzeczywistości jednak - pozwól mi to powiedzieć - prawdziwy kontrast ma miejsce gdzie indziej: w twoim życiu. Kiedy bowiem mówię: "twoje życie", to mam na myśli także życie wieczne. Ten kontrast polega więc na olbrzymim rozdźwięku między tym, co dzisiaj czujesz i rozumiesz, a obiektywną prawdą o twoim istnieniu. Przypominasz człowieka, który stoi z grubą opaską na oczach w promieniach słońca, i mówi: zrobiło się ciemno, idę spać. Nie jest w mojej mocy to, aby ci tę opaskę zerwać, lecz mogę przynajmniej zawołać: proszę, zaufaj tym, którzy choć trochę widzą słońce! Oprzyj się na świadectwie świadków Światłości w chwili twojego zaślepienia! I nie podejmuj ryzyka zeszpecenia twego prawdziwego szczęścia wyobrażając sobie, że skrócisz sobie obecne cierpienia. Zamiast rzucać swe życie do kosza, postaw wszystko na Miłość. Daj Bogu jeden rok, mówiąc Mu: już nie mogę więcej, teraz Ty zabierz się za moje życie. Na okres jednego roku daję Ci do dyspozycji wszystko, czym jestem i co posiadam. Uczyń mnie instrumentem Twojej miłości. Inicjatywa należy do Ciebie, natchnij mnie, co mam czynić i pośpiesz się z przyjściem mi z pomocą! Mogę ci zagwarantować, że nie miną trzy miesiące, a zapłaczesz ze szczęścia nad cudem, jakim jesteś!
To nieprawda, że jedynym wyjściem z twojej ślepej uliczki jest samobójstwo. Są jeszcze inne drzwi, prowadzące do twego serca, o których Jezus powiedział: Stoję u drzwi i kołaczę... Pozwól, aby rozlegało się w tobie to łagodne pukanie Miłości, która cię woła i błaga, pukanie Boga strapionego wobec twojego strapienia. Pozwól, aby rozchodził się Jego pokorny i przejmujący głos: Czy otworzysz dla Mnie swe serce? Czy pozwolisz Mi żyć razem z tobą? Zbyt wiele cierpiałe(a)ś, aby się znowu pomylić na drodze do szczęścia. Wybierz Miłość, mającą na imię Jezus, która cię dzisiaj wybiera i pociesza. Czyż nie pozwolił On pewnego dnia zabić się z miłości do twojego życia?
wywiad z Panem Bogiem
Śniło mi się, że miałem przeprowadzić wywiad z Panem Bogiem.
- O czym chciałbyś ze mną porozmawiać? - zapytał Bóg.
- Jeśli oczywiście masz czas... - powiedziałem.
Pan Bóg się uśmiechnął:
- Moim czasem jest wieczność. Jakie więc pytania do mnie rodzą się w twej głowie?
- Co najbardziej zaskakuje Cię w poczynaniach ludzi?
Bóg odpowiedział...
- To, że rodząc się jako dzieci, bardzo się śpieszą, by dorosnąć, a potem tęsknią za dzieciństwem.
- Że tracą swe zdrowie, by zdobyć pieniądze... a potem tracą pieniądze, żeby odzyskać swoje zdrowie.
- Że zatroskani o swoją przyszłość, zapominają o teraźniejszości, w ten sposób nie żyją ani teraz, ani w przyszłości.
- Że żyją, jakby nigdy nie mieli umrzeć, i umierają z myślą, że nigdy nie żyli naprawdę.
Bóg dotknął swą ręką mej dłoni i przez chwilę byliśmy cicho.
A potem zapytałem...
- Jako rodzic, czego chciałbyś, aby twoje dzieci się nauczyły?
- Chciałbym, aby nauczyli się, że nie mogą nikogo zmusić, by ich pokochał. Wszystko, co mogą, to pozwolić się kochać.
- By nauczyli się, że nie jest dobrze porównywać się do innych.
- By nauczyli się przebaczać, praktykując przebaczenie.
- By nauczyli się, że tylko kilka sekund zajmuje zadanie głębokiej rany komuś, kogo się kocha, a leczenie tej rany, może trwać latami.
- By nauczyli się, że nie jest bogaty ten, kto posiada wiele, tylko ten, kto niewiele potrzebuje.
- By nauczyli się, że zawsze są ludzie którzy ich bardzo kochają, tylko czasem nie umieją tych uczuć wyrazić.
- Że dwoje ludzi może patrzeć na tę samą rzecz i widzieć ją inaczej.
- Że nie wystarczy przebaczać innym, czasem trzeba także przebaczyć sobie.
- Dziękuję, że poświęciłeś mi swój czas - powiedziałem pokornie... Czy jest jeszcze coś, co chciałbyś przekazać swoim dzieciom?
Bóg uśmiechnął się i rzekł:
- Po prostu wiedzcie, że tu jestem... dla was... zawsze.
/nie znam autora/
środa, 2 września 2015
historia o alpiniscie
Jest to historia o alpiniście, który chciał zdobyć najwyższy szczyt świata. Przygotowywał się do tej wyprawy przez kilka lat, a dla większej sławy postanowił wspiąć się na szczyt samotnie...
Nastał zmierzch, ale alpinista zamiast rozbić obóz na noc, kontynuował wspinaczkę. W końcu zrobiło się zupełnie ciemno i nie widział już niczego dalej niż na wyciągnięcie ręki.
Noc w wysokich partiach gór nie należy do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych. Alpinista czuł przeszywające zimno, poza tym niczego nie widział. Wszystko było czarne. Zero widoczności. Nawet księżyc i gwiazdy sprzysięgły się przeciw niemu i schowały za chmurami.
Gdy się tak wspinał, zaledwie kilka metrów od szczytu, pośliznął się i zaczął spadać z wielką szybkością. Bezwzględne prawo grawitacji i ogarniające uczucie ogromnej bezradności... Spadając, przypomniał sobie wszystkie dobre i złe momenty swego życia. Był już pewien nadchodzącej śmierci, gdy nagle poczuł mocne szarpnięcie w górę, a lina zacisnęła się na jego talii... Ciało zawisło w powietrzu. Życie alpinisty ocaliła lina, którą był przepasany.
Martwą ciszę przerwał krzyk człowieka:
- POMÓŻ MI BOŻE!!!
Nagle, niespodziewanie, zza chmur usłyszał odpowiedź na swoje wołanie:
- Czego chcesz ode mnie?
- Ocal mnie, Boże!!!
- Czy naprawdę wierzysz w to, że mogę cię ocalić?
- Oczywiście, wierzę.
- WIĘC ODETNIJ LINĘ, NA KTÓREJ WISISZ...
Nastał moment ciszy; mężczyzna zaskoczony tym, co usłyszał, zwątpił. Kurczowo uchwycił się liny, zamknął oczy i wisiał dalej.
Ekipa ratunkowa znalazła alpinistę następnego dnia. Martwe i zmarznięte ciało nadal wisiało na linie...
ZALEDWIE 10 STÓP OD ZIEMI...
A Ty? Jak mocno trzymasz się swojej liny? Odciąłbyś ją?
Nigdy nie trać wiary w moc Boga. Nie mów, że zapomniał o Tobie, albo, że Cię opuścił. Nawet jeśli nie rozumiesz sensu wielu spraw
wtorek, 1 września 2015
poniedziałek, 31 sierpnia 2015
środa, 1 lipca 2015
czwartek, 19 lutego 2015
środa, 18 lutego 2015
wtorek, 17 lutego 2015
ODNALAZŁAM SENS ŻYCIA
Miałam pretensje do Pana Boga o to, że nie mam życia takiego, jak inni. Często, zamknięta w pokoju, płakałam, zadając pytanie - dlaczego nie mogę mieć normalnej rodziny, a muszę za to znosić alkoholizm ojca, kłótnie, awantury i brak miłości. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek usłyszała w domu, że ktoś mnie kocha. Nikt nigdy nie pytał, co czuję; w ogóle nie rozmawiało się u nas o uczuciach i nie miałam gdzie się tego nauczyć. W szkole uczyłam się bardzo dobrze.
Wydaje mi się, że już jako dziecko podświadomie chciałam w ten sposób zwrócić na siebie uwagę rodziców, albo chociaż się dowartościować. Ale bardzo rzadko ktokolwiek interesował się moimi wynikami w nauce. Nie było pytań: jak w szkole? jak minął dzień? Nie czułam więc potrzeby mówienia o tym. Tak zaczęłam zamykać się w sobie. Czas przelatywał mi przez palce. Czułam, że marnuję życie, że nie ma w nim sensu. Kiedyś w jakimś filmie usłyszałam słowa: "Każde życie, bez względu na to, jak długo trwa, ma jakiś cel." Czyżby moje też miało? - pytałam siebie. Tymczasem przeżywałam wszystko powierzchownie, bez wgłębiania się, "byle jak".
Doświadczałam namiastek przyjaźni, miłości, radości. Całe moje niezaspokojone w dzieciństwie pragnienie miłości wciąż intensywnie szukało tego zaspokojenia. Chwytałam się prawie każdej okazji, jeśli zauważałam, że mogę doświadczyć choć trochę "miłości". Chwytałam ją łapczywie i z "różnych talerzy", nie patrząc na to, czy przy okazji kogoś krzywdzę. Myślałam tylko o sobie. Uważałam, że należy mi się miłość, i skoro nadarzała się okazja, to trzeba z niej skorzystać.
Ale to, co ja uważałam wtedy za miłość, tak naprawdę nią nie było. Wystarczała akceptacja, miłe słowo, trochę czułości i zainteresowania, a ja już mylnie ubierałam to w wielkie frazy. Na szczęście Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi posunąć się w tych poczynaniach za daleko. To dzięki Niemu potrafiłam podjąć konkretną decyzję w sytuacjach "podbramkowych" w moim życiu. Jestem Mu wdzięczna, że ustrzegł mnie od całkowitego upadku. Abstrahując od miłości (chociaż nie da się całkowicie...), cały czas błądziłam. Byłam wśród ludzi samotna.
Cały czas dusiłam w sobie i tłamsiłam uczucia. Nie potrafiłam o nich mówić, nie wiedziałam jak. Moja wiara była "niewyrobiona". Były chwile, kiedy potrafiłam się modlić, były spowiedzi, po których chciałam być inna. Czytałam książki o tematyce chrześcijańskiej, ale wiedza to nie wszystko. Jezus postanowił ofiarować mi coś więcej niż samą wiedzę o Nim. Pewnego dnia uznał, że dość mojego tułactwa, poszukiwań i włożył mi w ręce zaproszenie, a w serce pragnienie pójścia na spotkanie wspólnoty charyzmatycznej, chociaż nic o niej jeszcze nie wiedziałam.
We wspólnocie tej poznałam najpierw Jezusa obecnego w ludziach. Oni byli napełnieni jego miłością i pokojem. Tego dnia nie czułam się wśród tych obcych mi ludzi samotna. Na jednym z kolejnych spotkań oddałam Jezusowi serce, swoje życie i wyznałam, że jest moim Panem. Postawił kropkę nad "i" nad moją decyzją i przypieczętował ją moimi obfitymi łzami szczęścia. Od tego momentu Jezus cały czas mnie przemienia. Już zmienił moją hierarchię wartości i myślenie o wielu rzeczach, a gdy co jakiś czas zaczyna być ciężko, przypomina, że to On zwyciężył i już pokonał dla mnie to, co złe. W mojej rodzinie przestał już rządzić alkohol, pozostały co prawda jeszcze rany, echa przeszłości, ale wierzę, że dzięki Jezusowi wszystko się zabliźni i zacznie funkcjonować zgodnie ze swoim powołaniem i przeznaczeniem.
Bóg otwiera moje serce i moje usta do tego, bym mówiła o swoich doświadczeniach, uczuciach, o tym, co jest we mnie. Uczy mnie rozmawiać. Ja tymczasem, doświadczając Jego wielkiej miłości, muszę się nią podzielić z innymi i to właśnie chcę robić - dawać innym miłość Jezusa.
Agnieszka
Miałam pretensje do Pana Boga o to, że nie mam życia takiego, jak inni. Często, zamknięta w pokoju, płakałam, zadając pytanie - dlaczego nie mogę mieć normalnej rodziny, a muszę za to znosić alkoholizm ojca, kłótnie, awantury i brak miłości. Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek usłyszała w domu, że ktoś mnie kocha. Nikt nigdy nie pytał, co czuję; w ogóle nie rozmawiało się u nas o uczuciach i nie miałam gdzie się tego nauczyć. W szkole uczyłam się bardzo dobrze.
Wydaje mi się, że już jako dziecko podświadomie chciałam w ten sposób zwrócić na siebie uwagę rodziców, albo chociaż się dowartościować. Ale bardzo rzadko ktokolwiek interesował się moimi wynikami w nauce. Nie było pytań: jak w szkole? jak minął dzień? Nie czułam więc potrzeby mówienia o tym. Tak zaczęłam zamykać się w sobie. Czas przelatywał mi przez palce. Czułam, że marnuję życie, że nie ma w nim sensu. Kiedyś w jakimś filmie usłyszałam słowa: "Każde życie, bez względu na to, jak długo trwa, ma jakiś cel." Czyżby moje też miało? - pytałam siebie. Tymczasem przeżywałam wszystko powierzchownie, bez wgłębiania się, "byle jak".
Doświadczałam namiastek przyjaźni, miłości, radości. Całe moje niezaspokojone w dzieciństwie pragnienie miłości wciąż intensywnie szukało tego zaspokojenia. Chwytałam się prawie każdej okazji, jeśli zauważałam, że mogę doświadczyć choć trochę "miłości". Chwytałam ją łapczywie i z "różnych talerzy", nie patrząc na to, czy przy okazji kogoś krzywdzę. Myślałam tylko o sobie. Uważałam, że należy mi się miłość, i skoro nadarzała się okazja, to trzeba z niej skorzystać.
Ale to, co ja uważałam wtedy za miłość, tak naprawdę nią nie było. Wystarczała akceptacja, miłe słowo, trochę czułości i zainteresowania, a ja już mylnie ubierałam to w wielkie frazy. Na szczęście Pan Bóg nigdy nie pozwolił mi posunąć się w tych poczynaniach za daleko. To dzięki Niemu potrafiłam podjąć konkretną decyzję w sytuacjach "podbramkowych" w moim życiu. Jestem Mu wdzięczna, że ustrzegł mnie od całkowitego upadku. Abstrahując od miłości (chociaż nie da się całkowicie...), cały czas błądziłam. Byłam wśród ludzi samotna.
Cały czas dusiłam w sobie i tłamsiłam uczucia. Nie potrafiłam o nich mówić, nie wiedziałam jak. Moja wiara była "niewyrobiona". Były chwile, kiedy potrafiłam się modlić, były spowiedzi, po których chciałam być inna. Czytałam książki o tematyce chrześcijańskiej, ale wiedza to nie wszystko. Jezus postanowił ofiarować mi coś więcej niż samą wiedzę o Nim. Pewnego dnia uznał, że dość mojego tułactwa, poszukiwań i włożył mi w ręce zaproszenie, a w serce pragnienie pójścia na spotkanie wspólnoty charyzmatycznej, chociaż nic o niej jeszcze nie wiedziałam.
We wspólnocie tej poznałam najpierw Jezusa obecnego w ludziach. Oni byli napełnieni jego miłością i pokojem. Tego dnia nie czułam się wśród tych obcych mi ludzi samotna. Na jednym z kolejnych spotkań oddałam Jezusowi serce, swoje życie i wyznałam, że jest moim Panem. Postawił kropkę nad "i" nad moją decyzją i przypieczętował ją moimi obfitymi łzami szczęścia. Od tego momentu Jezus cały czas mnie przemienia. Już zmienił moją hierarchię wartości i myślenie o wielu rzeczach, a gdy co jakiś czas zaczyna być ciężko, przypomina, że to On zwyciężył i już pokonał dla mnie to, co złe. W mojej rodzinie przestał już rządzić alkohol, pozostały co prawda jeszcze rany, echa przeszłości, ale wierzę, że dzięki Jezusowi wszystko się zabliźni i zacznie funkcjonować zgodnie ze swoim powołaniem i przeznaczeniem.
Bóg otwiera moje serce i moje usta do tego, bym mówiła o swoich doświadczeniach, uczuciach, o tym, co jest we mnie. Uczy mnie rozmawiać. Ja tymczasem, doświadczając Jego wielkiej miłości, muszę się nią podzielić z innymi i to właśnie chcę robić - dawać innym miłość Jezusa.
Agnieszka
poniedziałek, 12 stycznia 2015
Przemarznięcie do szpiku kości, porażenie piorunem, zwichnięte ramię, infekcja płuc i rozcięte plecy - to tylko kilka z kontuzji jakich na planie "Pasji" doznał Jim Caviezel, aktor odgrywający rolę Jezusa Chrystusa w poruszającym filmie Mela Gibsona z 2004 r. Obecnie występujący w roli Johna Reese'a w amerykańskim serialu Impersonalni, przez długie lata miał problem z otrzymaniem pracy w Hollywood. "Odegranie tej roli z Mel Gibsonem zniszczyło mi karierę, ale nie żałuję jej przyjęcia. Przeciwnie, była to dla mnie okazja wzmocnienia swojej wiary" - deklarował aktor.James Caviezel nigdy nie krył swojej wiary i oddania dla obrony życia. Nie ułatwiało mu to pracy, największe jednak problemy zaczęły się po zagraniu Chrystusa w filmie "Pasja". Kontrowersyjne środowisko Ligi Przeciwko Zniesławieniu wskazywało, że film Mela Gibsona jest antysemicki, przez co przez wiele lat aktor miał problemy z otrzymaniem ważnych ról w filmach hollywoodzkich.Czas kręcenia "Pasji", to co działo się na planie jest oddzielną historią, która daje o sobie znać przy okazji kolejnych świadectw. Sam Caviezel w trakcie prac nad filmem doznał wielu obrażeń. Prawie nagi, przemarznięty do kości, tygodniami wisiał na krzyżu. Został porażony piorunem podczas kręcenia sceny "Kazanie na górze”, a aktor grający rzymskiego oprawcę rozciął mu plecy na długość 14 cali. Dodatkowo Caviezel zwichnął ramię, nabawił się zapalenia i infekcji płuc, doznał licznych skaleczeń i zadrapań. A łańcuchy, które nosił, naraziły go na dolegliwe bóle pleców.
W jednym z wywiadów opisywał przeżycia związane z trafieniem przez piorun, mówiąc, że "został oświetlony jak świąteczne drzewko".- To wydarzyło się podczas kręcenia sceny “Kazania na Górze”, wiedziałem, że mnie porazi. Pomyślałem o tym parę sekund przed tym, kiedy to się wydarzyło, a kiedy to się stało inni zaczęli chwytać się ziemi. Wszyscy widzieli, to był ogień otaczający moją głowę i oświetlenie wokół całego mojego ciała. Za nim to się stało Mel powiedział “akcja” i kamery zostały skierowane na mnie i właśnie wtedy piorun strzelił. I po tym jak uchwyciły mnie kamery, usłyszałem krzyczącego Mela: Co do cholery stało się z jego włosami? - wspomina.
James Caviezel w rozmowie z CBN opowiadał również o jednej z najbardziej drastycznych scen w filmie "Pasja": biczowania i reakcji widzów.
- Ludzie odwracali wzrok, gdy patrzyli na to, a to na co patrzyli, to jest ich własny grzech. Ludzie nie chcą wziąć pod uwagę własnych grzechów i na to jest ciężko patrzeć. Ten film zmusza do ujrzenia własnej osoby, nie tak jak my sami chcielibyśmy ją zobaczyć, ale tak jak Bóg widzi nas. To dzieło w każdym wywoła reakcję, nikt nie przejdzie obok niego obojętnie - mówił aktor, podkreślając, że w trakcie swojej gry "nie chciał, żeby ludzie widzieli jego, tylko Jezusa".
- Chciałem tylko, żeby zobaczyli Jezusa, a dzięki modlitwie to właśnie mogło się stać. Najbardziej pragnąłem, żeby ludzie świadomie podjęli decyzje czy wierzą, czy nie - stwierdził Caviezel.
Aktor odtwarzający rolę Chrystusa, w wywiadach wspomina również nawrócenia, do jakich dochodziło w trakcie prac nad filmem.
- Jeden z mężczyzn pracujących nad filmem był muzułmaninem. On był jednym ze strażników, którzy zadali mi cios i ten właśnie mężczyzna, muzułmanin, nawrócił się. Wiesz, dzięki pracy przy tym filmie zyskał prawdziwe doświadczenie - wspominał, dodając, że "Pasja" zostanie w aktorach do końca życia. - Ludzie już zawsze będą do nich przychodzić i pytać o film, w którym brali udział. To zawsze będzie z nimi - stwierdził w rozmowie z CBN James Caviezel.
| historia o alpiniscie2014-08-21 |
Jest to historia o alpiniście, który chciał zdobyć najwyższy szczyt świata. Przygotowywał się do tej wyprawy przez kilka lat, a dla większej sławy postanowił wspiąć się na szczyt samotnie... Nastał zmierzch, ale alpinista zamiast rozbić obóz na noc, kontynuował wspinaczkę. W końcu zrobiło się zupełnie ciemno i nie widział już niczego dalej niż na wyciągnięcie ręki. Noc w wysokich partiach gór nie należy do najłatwiejszych i najprzyjemniejszych. Alpinista czuł przeszywające zimno, poza tym niczego nie widział. Wszystko było czarne. Zero widoczności. Nawet księżyc i gwiazdy sprzysięgły się przeciw niemu i schowały za chmurami. Gdy się tak wspinał, zaledwie kilka metrów od szczytu, pośliznął się i zaczął spadać z wielką szybkością. Bezwzględne prawo grawitacji i ogarniające uczucie ogromnej bezradności... Spadając, przypomniał sobie wszystkie dobre i złe momenty swego życia. Był już pewien nadchodzącej śmierci, gdy nagle poczuł mocne szarpnięcie w górę, a lina zacisnęła się na jego talii... Ciało zawisło w powietrzu. Życie alpinisty ocaliła lina, którą był przepasany. Martwą ciszę przerwał krzyk człowieka: - POMÓŻ MI BOŻE!!! Nagle, niespodziewanie, zza chmur usłyszał odpowiedź na swoje wołanie: - Czego chcesz ode mnie? - Ocal mnie, Boże!!! - Czy naprawdę wierzysz w to, że mogę cię ocalić? - Oczywiście, wierzę. - WIĘC ODETNIJ LINĘ, NA KTÓREJ WISISZ... Nastał moment ciszy; mężczyzna zaskoczony tym, co usłyszał, zwątpił. Kurczowo uchwycił się liny, zamknął oczy i wisiał dalej. Ekipa ratunkowa znalazła alpinistę następnego dnia. Martwe i zmarznięte ciało nadal wisiało na linie... ZALEDWIE 10 STÓP OD ZIEMI... A Ty? Jak mocno trzymasz się swojej liny? Odciąłbyś ją? Nigdy nie trać wiary w moc Boga. Nie mów, że zapomniał o Tobie, albo, że Cię opuścił. Nawet jeśli nie rozumiesz sensu wielu spraw |
Subskrybuj:
Posty (Atom)